[Sehun x Chen] just one day

 
 
@โรงพยาบาลคิมเจดุน
 
 
“จงแดด จงแดตื่นขึ้นมาสิ จงแดดฮึกก เค้าจะไม่ไปเที่ยวกับใครแล้วน้ะเค้าจะอยู่กับจงแดทุกวัน
เลยไม่ไปไหนกับใครเลยจะนอนอยู่กับจงแดเล่นกับจงแดมันทุกวันเนี่ยล้ะฮึกก น้ะจงแดน้ะตื่นขึ้นมา
ฟังเค้าสิ จงแดดดฮึกกก”
 
“มึงใจเย็นๆสิเซฮุน จงแดมันก็ไปดีแล้วไง”
 
“เซฮุนมึงไม่มีจงแดก็ยังมีพวกกูน้ะเว้ยย” ทั้งแบคฮยอนทั้งชานยอลร่วมกันช่วยกันปลอบเมื่อเห็น
น้ำตาของเพื่อนตัวเองไหลออกมาไม่หยุด พร้อมกับนอนกอดร่างคนรักที่ถูกคุมด้วยผ้าสีขาว
 
“จงแด จงแด จงแด”
 
“ทำไมไม่ตอบล้ะจงแด ตัวเองต้องรำคาญสิเหมือนตอนเย็นไง ตอนเย็นยังคุยกันอยู่เลยน้ะทำไมไม่
ตอบล้ะจงแดดฮึกก”
 
“จงแด จงแดว่าไหมเค้าไม่น่าออกไปเที่ยวเลยเนอะเค้าน่าจะอยู่กับจงแดเนอะใช่ไหมละ เค้าน่าจะ
อยู่เล่นกับจงแด อยู่ดูทีวีด้วยกัน นอนด้วยกันใช่ไหมฮึกก เพราะเค้าออกไปเที่ยวใช่ไหมจงแดเลย
งอนแล้วไม่ตอบเค้าแบบนี้ใช่ไหม จงแด จงแดไม่เอาไม่งอนสิลุกขึ้นมาตอบเค้าเถอะน้ะจงแดฮึกก
ฮึก ฮือออ”
 
“จงแดเค้ารักจงแดมากเลยน้ะฮึกก จงแดต้องบอกกลับสิว่ารักเหมือนกันไม่ใช่เงียบแบบนี้ มันไม่
แฟร์เลยน้ะจงแดฮึกก”
 
“ไอชานมึงมานี่กับกูดิ๊”  แบคฮยอนกระซิบบอกชานยอลพร้อมดึงออกมาข้างนอกห้อง
 
“ชานกูว่าจงแดแม่งเล่นแรงไปแล้วว้ะ”
 
“ห้ะ? เล่น? จงแดเล่นไร?” ชานยอลถามกลับด้วยสีหน้าทั้งตกใจ ทั้งสับสนในเวลาเดียวกัน
 
“เออมันเล่น ไอที่นอนอยู่นั่นอ้ะมันยังไม่ตายไอสัสมันแค่ลองใจเซฮุน ถ้าสักวันไอเซฮุนมันทิ้งจงแด
ไว้คนเดียวอีกจะเกิดอะไรขึ้นมันแค่อยากรู้ว่าเซฮุนจะเป็นยังไง”
 
“ :O ” <<<< หน้าชานยอล
 
“เพราะมึงเลยไอหูกางชวนเพื่อนมึงเที่ยวเล่นอยู่นั้นแหละ ไม่คิดถึงไอจงแดเลยย”
 
“ :O ” <<<< หน้าชานยอล
 
“ไอสัสทำหน้าเอ๋อทำไม บอกจงแดดีป้ะว้ะว่าพอแล้ว”
 
“ไอเหี้ยยยยยยยยแล้วทำไมมึงไม่บอกกูก่อนนมึงก็ให้กูซึ้งได้ตั้งนานน้ะไอสัส ทำไมมึงเป็นคนอย่า
งงี้อ้ะไอเหี้ยเอ้ยยยยยยยยยเสียฟอร์มกูมากๆเลยไอห่า”
 
“โว้ะไร้สาระไอสัส”
 
“กูยังไม่ได้ร่วมแผนไอห่าอย่าเพิ่งเดี๋ยวกูเข้าไปร่วมก่อนบรัยย” <ไรท์:ก็นึกว่าจะเป็นคนดีโว้ะ>
 
“สมน้ำหน้ามึงแล้วแหละเซฮุน เฮอะๆ” ชานยอลที่พึ่งกลับเข้ามาในห้องพูดขึ้น
 
“กูบอกมึงไม่ใช่หรอว่าให้มึงดูแลจงแดให้ดีๆ ไม่ใช่หรือยังไงห้ะ!!!”  <ไรท์:แล้วคนที่ชวนเซฮุนนี่
ก็คุณชายปาร์คไม่ใช่หรอห้ะแหม่แสดงเก่งเชียวว -.,->
 
“พอเหอะชานยอล มึงดูเซฮุนดิ๊จะตายห่าล้ะ มึงก็ด้วยจงแดพออมึงเห็นยังว่ามันรักมึงแค่ไหนอ้ะห้ะ
เลิกจบๆๆๆ กูเบื่ออีตุ๊ดนี่ร้องไห้เต็มทนล้ะ”
 
“ห้ะ มึงว่าอะไรน้ะแบค? จงแดเล่นอะไร?เล่นหรอหึๆ”
 
ปังงง !!!
 
เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้จงแดตกใจจนต้องลุกขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
 
“เดี๋ยวน้ะไอเลย์ มึงโทรบอกไอเซฮุนว่าอะไร”
 
“บอกว่ามึงตายแล้วไง”
 
“โถ่ไอเหี้ยยยย กูบอกให้มึงบอกว่ากูเป็นลมม ไอสัสกูก็ว่าทำไมไอตุ๊ดแม่งร้องไห้ขนาดนั้นไอเพื่อน
ควายยย” พูดจบจงแดก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง เพื่อตามหาเซฮุนทันที
 
มองซ้าย มองขวา
 
“อ๊ะ อยู่นี่เอง”
 
“เซฮุนนา จงแดขอโทษงับ”
 
“ตลกหรอจงแด?”
 
“ก็จงแดไม่อยากให้เซฮุนไปข้างนอกกับไอพวกนั้นบ่อยๆนี่หน่า”
 
“แล้วเอาเรื่องความตายมาหรอกกันเนี่ยน้ะจงแด!!!!”
 
“ฮือออ เซฮุนอย่าตะคอกใส่เค้าสิเค้ากลัววฮืออออ ฮึกๆ แล้วอีกอย่างเค้าไม่ได้บอกให้มันโทรบอก
นายว่า ฉันเป็นลม ไม่ได้ฮึกก บอกให้ฉันตายสักหน่อยยฮือออ”
 
“แก้ตัวหรอจงแดเหอะๆ เลิกกันเฮอะ”
 
“ไม่นะเซฮุนนาฮึกก เค้ารักเซฮุนแค่ไหนเซฮุนก็รู้ไม่ใช่หรอฮึกกก”
 
“เซฮุนนฮึกกอย่าไปป”
 
เซฮุนขึ้นรถคันนั้นไปแล้วฮึกก ทิ้งไปแล้วจริงๆหรอฮึกกก จงแดไม่มีเซฮุนแล้วจะอยู่ยังไง จงแดทั้ง
งี่เง่า เอาแต่ใจ ทำอะไรก็ไม่เป็นจะมีใครเข้าใจจงแดแบบเซฮุนหรออฮึกกเซ...ฮุนหน่ะเป็นคนเดียว
ที่เข้าใจจงแดถ้าเซฮุนไปแล้วจงแดจะทำยังไงฮึกกก
 
“ไอแบคคมึงเอาจงแดไปส่งดิ๊ไอเหี้ยยย สภาพไม่น่าไหวว้ะคู่นี้แม่งดีจริงๆร้องไห้กันไปร้องไห้กันมา
ไม่ใช่ไอห่านั้นมีแผนอีกวุ๊กูละไม่เข้าใจจจจ”
 
“เออๆมึงไปเหอะเดี๋ยวกูไปส่งแล้วคงอยู่กับแม่งสักพักแหละ”
 
“เออๆเครกูไปล้ะ”
 
“ฮึกกแบคเค้าจะทิ้งกูไปจริงๆอ่อว้ะ เค้าทิ้งกูจริงๆใช่ไหมฮึกก”
 
“มึงไม่ต้องคิดมากหรอกนอนไปเหอะเดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
 
“ฮึกกก เซฮุนของจงแดอย่าไปปฮึกก”