Hold Your Mind ขอได้ไหม ขอกุมหัวใจเธอ

เธอ            
 
                “คณิตศาสตร์ ป.1...โอ้นี่ไง!” ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาเฉียบพูดขึ้น พลางเอื้อมมือหยิบหนังสือบนชั้น  “แบบนี้คงจะพอสอนแม่น้องสาวจอมเรื่องมากได้ล่ะนะ”  พึมพำกับตัวเองส่วนมือก็ค่อย ๆ เปิดหนังสือพิจารณาไปทีละหน้า
 
                “รู้สึกว่าจะอยู่ชั้นนี้นะคะ เชิญคุณลูกค้าเลือกเลยค่ะ” พนักงานร้านเดินเข้ามาพร้อมกับผายมือ ก่อนจะมีเด็กสาวร่างบางในชุดฟอร์มโรงเรียน เดินเข้ามา เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูกถักเปียเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ดาวสีน้ำเงินที่อกเสื้อด้านซ้ายหนึ่งจุดทำให้รู้ว่าเธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ กระโปรงสีน้ำเงินยาวคลุมเข่า สอดรับกับรองเท้านักเรียนที่ขัดเงาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มมองตามเธอที่กำลังเพ่งพิศหาหนังสืออยู่ตรงหน้า เด็กสาวคงรู้ว่าตนถูกมองอยู่ พลันจึงหันมาหาเจ้าของสายตา
                “...” แทนที่คำพูด มีเพียงใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อย ๆ ของเธอที่ส่งมากระทบนัยน์ตาของชายหนุ่ม
                “...” เขายิ้มรับ ด้วยความรู้สึกประหม่าแปลก ๆ ทำให้ต้องรีบเดินมาเพื่อชำระเงินค่าหนังสือ
               
                “รบกวนห่อปกด้วยนะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นหนังสือให้พนักงาน
                “ทั้งหมด 230 บาทค่ะ” เขาควักเงินในกระเป๋าจ่ายให้พนักงาน
                “ถอน 270 บาทนะคะ ขอบคุณค่ะ” เมื่อรับเงินถอนแล้วจึงเดินออกมาจากแคชเชียร์ แต่ก็ต้องหยุดเพราะ
                “นี่ ๆ ช่วยเช็คให้อีกรอบหน่อยสิ หนังสือคณิตศาสตร์ ป.1 เมื่อกี้เช็คแล้วว่าเหลือแต่ลูกค้าหาแล้วไม่เจอน่ะ” พนักงานสาวคนนึงบอกพนักงานแคชเชียร์
                “...แปปนึงนะ  เออ...คณิตศาสตร์ ป.1 หรอ  อ้าว! ก็เพึ่งขายไปเมื่อตะกี้นี้เอง” พนักงานแคชเชียร์ตอบ
 
                “นั่นมัน...เล่มที่เราซื้อหนิ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดพร้อมมองดูถุงหนังสือในมือ
                “คุณลูกค้าค่ะ...ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือหนังสือถูกขายออกไปเมื่อซักครู่นี้เองค่ะ” พนักงานพูดด้วยท่าทีรู้สึกผิดสุด ๆ
                “อะ อ๋อ...ไม่เป็นไรค่า  ยังไงก็ขอบคุณมาก ๆ นะคะ”
                “ผม...ควรจะรู้สึกผิดดีไหมนะ” ชายหนุ่มพึมพำ นั่นก็คงเพราะลูกค้าคนนั้นคือคนเดียวกับสาวน้อยเจ้าของใบหน้าเปื้อนยิ้มชวนมองที่ทำให้เขาประหม่าคนนั้นนั่นเอง
 
 
                “แม่ครับ...ผมกลับมาแล้ว” หนุ่มวิศวะโยธาปีสาม เดินเข้าบ้านพร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรัง
                “มาแล้วหรอ...แทน  วันนี้แม่ทำผัดหมี่สูตรหว๊านหวานของโปรดลูกไว้ด้วยนะจ๊ะ” เสียงแม่ร้องออกมาจากในครัว ปนกับเสียงตะหลิวที่กระทบกับกระทะ
                “หอมเชียวแม่...วันนี้ผมได้หนังสือมาไว้สอนน้องด้วยนะแม่  ทีนี้แม่จะได้ไม่ต้องไปยุ่งยากหาที่เรียนพิเศษใหม่ให้น้องไง” พูดพร้อมทั้งหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ที่ซื้อมาวิ่งเข้าไปในครัว
                “เอ๊ะ...งั้นหรอลูก วันนี้แม่ก็ได้ที่เรียนให้น้องแล้วนะ แถมครูยังบอกอีกว่าพรุ่งนี้รบกวนให้เข้าไปเอารายละเอียดตอนห้าโมงเย็นน่ะ”
                “...หรอครับ งั้นหนังสือผมก็ซื้อมาเก้อล่ะสิเนี่ย” พูดพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “เออ...แม่ครับงั้นพรุ่งนี้แม่รับน้องแล้วมารับผมด้วยได้เปล่า คือพรุ่งนี้ไอเต๋อมันจะเอารถมารับผมและจะต้องขนอุปกรณ์ไปไว้มหาลัย”
                “อ่อ...ได้สิลูก รอแม่ถึงประมาณสี่โมงครึ่งนะ”
                “คร้าบบบบ” ผมตอบก่อนจะขอตัวลากสังขารอันเหนื่อยอ่อนพร้อมทั้งข้าวของมากมายขึ้นบันไดมาที่ห้องนอน เมื่อวางของทุกอย่างลงที่พื้นเรียบร้อย จึงคว่ำหน้าทิ้งตัวลงบนที่นอนอันแสนนุ่ม สายตาก็เหลือบไปเห็นถุงหนังสือที่ซื้อมาเมื่อเย็นนี้ ชายหนุ่มลุกจากเตียงแล้วก้มลงหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา
                “อยากเจออีกจังนะ เพราะผมคงไม่ได้ใช้มัน” คนที่ถือหนังสืออยู่นั้น ตอนนี้ใจกลับคิดไปถึงเด็กสาวเมื่อตอนเย็น เจ้าของใบหน้าเปื้อนยิ้มคนนั้น
 
มหาวิทยาลัย
 
                “เฮ้ย! แทน ไปกินผัดไทยร้านหลัง ม. กันว่ะ” เต๋อหนุ่มเจ้าของผิวสีแทนดวงตาคมเข้ม เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลของแทนพูดขึ้น
                “วันนี้คงไปไม่ได้ว่ะ เดี๋ยวแม่มารับโว้ย”
                “เอ่อจริงดิวะ แกไม่ได้เอารถมา” เต๋อพูดพลางหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ที่บ่า “งั้นเป็นพรุ่งนี้แล้วกันพวก หลังเลิกเรียน” เพื่อนสมัยเด็กหาทางออก
                “เออก็ดีว่ะ พรุ่งนี้เลิกเที่ยงพอดีด้วย”
                “งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้ แล้วแกอย่าลืมเอาแบบโครงสร้างคอนกรีตมาให้อาจารย์ดูด้วยนะเว้ย บาย!” พูดก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
                “เอ่อ”
 
                เจ้าของร่างสูงออกมายืนรอที่หน้าตึกของคณะ ผิวสิขาวพร้อมดวงตาเฉียบคู่นั้นช่างรับกับใบหน้าอันได้รูป จมูกที่คมสันพองาม เมื่อสัมผัสกับแสงอาทิตย์ในยามเย็นทำให้รู้สึกดั่งมองภาพวาดสีน้ำมันที่แต่งแต้มโดยจิตรกรมือหนึ่ง
                ปิ๊น ๆๆๆ เสียงแตรรถดังขึ้น
                ชายหนุ่มวัย 21 มองตามเสียงนั้นก็เห็นน้องสาววัย 7 ขวบยื่นหน้าและโบกมือให้เขาทางหน้าต่างข้างคนขับ เขาจึงรีบเดินไปยังรถเก๋งสีขาวคันนั้น พร้อมขึ้นไปนั่งยังเบาะหลังคนขับ
                “หวัดดีครับแม่”
                “รอนานรึเปล่าลูก” แม่ถามก่อนจะออกรถ
                “ไม่ครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมเอาไอพอทออกมาจากกระเป๋า และเสียบหูฟังใส่หูข้างขวา
                “พี่แทน...วันนี้แทมจะไปหาครูสอนพิเศษด้วยนะ” น้องสาวยืนอยู่บนเบาะนั่งข้างคนขับพูดขึ้น พร้อมหันหน้ามาหาพี่ชาย
                “หรอ ๆ เรื่องมากจนได้เรื่องนะเรา พี่จะสอนให้ก็ไม่ยอม” ชายหนุ่มพูดเป็นเชิงหยอกล้อน้องสาว เพราะวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่เขาชอบ และทำคะแนนได้ดีมาโดยตลอด จะมีก็แต่น้องสาวนี่แหละที่บอกว่าสอนไม่รู้เรื่อง
 
                แม่ขับรถจากมหาวิทยาลัยมาถึงหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง คิดว่าใช้เวลาประมาณสามสิบนาที ก่อนจะมาหยุดรถที่หน้าบ้านที่คาดว่าจะเป็นของครูสอนพิเศษ ลักษณะเป็นบ้านชั้นครึ่งที่มีขนาดกะทัดรัด ภายนอกบ้านนั้นตกแต่งด้วยหินอ่อนโทนสีเทา บางที่ก็ทาด้วยสีขาวมีสนามหญ้าและเครื่องเล่นของเด็กประมาณ 3-4 ชนิดวางอยู่ในสนาม แม้จะเป็นการตกแต่งที่ดูเรียบง่ายแต่ทุกอย่างกลับดูเข้ากันได้เป็นอย่างดี
 
                “เย้ ๆ ถึงแล้ว” สาวน้อยแทมดูร่าเริงเกินปกติ
                “แม่ครับ...ผมขอรอบนรถนะแม่” ชายหนุ่มคิดว่าหากตนลงไปคงไม่มีประโยชน์ คิดว่าคงจะเกะกะเปล่า ๆ จึงเลือกที่จะรอบนรถ(=_=)
                “โอเครจ้ะลูก...งั้นแทมมี่ไปหาครูกัน”
                “ไปเยย!” สาวน้อยเอ่ยขึ้นก่อนแม่และลูกจะเดินลงจากรถไป
                “...ส่วนเราของีบรอก็แล้วกัน” ชายหนุ่มนอนเกลือกอยู่ในรถ ซักพักก็ตื่นขึ้นเพราะมันนอนลำบากเขามองดูนาฬิกาข้อมือ  17:45PM
                “แม่เข้าไปนานเหมือนกันนะ” บ่นพึมพำพลางมองไปก็เห็นแม่เดินออกมาจากหน้าประตู
                “อะไรจะพอดีปานนั้น...คุยรายละเอียดอะไรกันนานขนาดนี้” เขาเอาแขนเท้าที่พนักพิงที่นั่งคนขับ คนที่เดินตามแม่ออกมาคือแทมซึ่งตอนนี้กำลังโบกไม้โบกมือให้กับใครซักคนใหญ่
                “แหม ๆ คงจะได้คุณครูที่ถูกใจล่ะสิท่า ถึงได้โบกไม้โบกมือซะ...” (O-O)
                ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบประโยค ภาพของบุคคลที่สามที่เดินออกมาจากประตูมากระทบยังจักขุประสาท หญิงสาวร่างบางสวมผ้ากันเปื้อน ภายใต้ผ้ากันเปื้อนนั้นมีกระโปรงสีน้ำเงินยาวคลุมเข่า ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่เปียเก็บไว้แม้จะยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ก็ยังเข้ากับใบหน้าได้รูป เธอส่งกล่องอะไรบางอย่างให้   แทมก่อนจะนั่งลงคุยกับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มสุดแสนละมุนละไม
 
                “บะ บังเอิญหรอ” (-///-) เลือดฝาดเกิดขึ้นที่ใบหน้าของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่รู้ตัว
                “ถ้ารู้แบบนี้ลงไปด้วยซะก็ดี...ลูกสาวครูหรอกเหรอเนี่ย?”
                ชายหนุ่มเปรยกับตัวเอง นัยน์ตาที่ทอดไปยังสาวน้อยตรงหน้านั้นแฝงไปด้วยอะไรกันนะ
                แชะ !!
 
 
                “แม่!!  ต่อไปนี้ผมขอมาส่งน้องเรียนเองนะครับ” 
 
_______________________________________
วันนี้ได้มีโอกาสเขียนเรื่องใหม่จ้า
ฝากติดตามด้วยน๊า ขอบคุณค่าาา
ขอขอบคุณภาพปกจากมังงะเรื่อง Love So Life 
 
Yasang
20/10/2558