[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

8.1

เขียนโดย PhingYanchan

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.55 น.

  50 ตอน
  15 วิจารณ์
  66.38K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 01.01 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

23) หยุดทรมานสักที!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 เว็บขีดเขียน

Ino talk

  15:58

  หลังจากที่ซาอิ..กลบเกลื่อนทุกคนว่ามีแข่งวาดรูป ฉันก็โทรไปหาเขาหลายรอบ

  ตื้ด....ตื้ด....

  "ทำไมไม่รับนะ ฉันขอโทษนะซาอิ..."

  "อิโนะปล่อยเขาไปเถอะ ซาอิน่ะเสแสร้งเก่งจะตาย"

  "แต่เรื่องนี้ฉันคุยกับซาอิแล้วว่าจะช่วยกันบริหารงานย่อยของซาอิ...แต่ฉันกับนอกสัญญา ฉันเสียใจ...."

  "แก ซาอิน่ะเป็นลูกชายคนที่2ของเจ้าของผลงานจิตรกรรมระดับประเทศเลยนะ แต่น่าเสียดายที่ลูกชายคนโตของเขาเสียชีวิตเพราะโรคประจำตัวคือโรคหอบ ที่มีอาการเหนื่อยง่ายและเกิดอาการไอรุนแรงทำให้เสมหะที่ออกมาขับออกมาเป็นเลือดแทน แต่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาก็ปิดบังมาตลอดเพื่อให้ครอบครัวสบายใจ ไม่นานเท่าไหร่พ่อของเขาก็เสียชีวิตเพราะโรคเดียวกันกับที่เขาเป็น ทุกวันเขาต้องอยู่กับซาอิตลอด มีครั้งนึง....ที่ซาอิคิดอยากไปเที่ยวในป่า เขารู้ตัวว่าเขาเป็นอะไรอยู่แต่อยากให้น้องชายของเขามีความสุขก็เลยต้องไปด้วย การเดินทางในป่าเขาก็ไอเป็นระยะๆและเริ่มเหนื่อยเรื่อยๆจนขอพัก เขาคุยกับซาอิ ว่า"ถ้ามีบางอย่างที่พี่ไม่ได้บอกก็ขอให้นายยกโทษให้ด้วยนะ ถ้าพี่ไม่อยู่ นายจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้นะ" ซาอิสงสัยเล็กน้อยก่อนอาการของพี่ชายเขาจะรุนแรงขึ้น อาการไอเป็นเลือดของเขาก็ออกมาให้ซาอิเห็น ซาอิก็รีบขอกลับไปที่บ้านแล้วรีบไปส่งพี่ชายของเขาไปโรงพยาบาล..."

  "มันคือเรื่องจริงหรอ?"ฉันขอตัดช่วงของเทมาริออกทั้งหมด

  "จริง...ฟังต่อนะ...หลังจากที่ไปส่งที่โรงพยาบาลพี่ของเขาก็นอนที่ห้องICU หมอบอกซาอิว่า"ผู้ชายคนนี้น่ะมาหาหมอหลายรอบแล้วนะแต่โรคที่เขาเป็นนั้นมันหายยากมาก อาจจะไม่รอดคืนนี้ก็ได้นะ" ซาอิตกใจมากเพราะที่พี่ชายหายไปหลายวันกลับบ้านช้าเพราะ...แอบไปหาหมอแล้วไม่ยอมบอกอะไรให้คนในบ้านฟัง ซาอิเข้าไปหาพี่ชายของเขาแล้วพี่ชายก็บอกเขาว่า"ไม่ว่า...โลกของเราจะร้ายแค่ไหน...ก็ยิ้มให้ไปก่อนนะเพราะการยิ้มบางครั้งก็อาจทำให้โลกเข้าใจบ้างก็ได้ พินัยกรรมที่พ่อ.....เขียนเอาไว้...สมบัติและมรดกทั้งหมด...อยู่ในนี้ทั้งหมดแล้ว" ซาอิหยิบขึ้นมาอ่านปรากฏว่า...พินัยกรรมทั้งหมด ที่มีชื่อพี่ชายของตัวเองทั้งหมดกลับถูกปรับเปลี่ยนเป็นชื่อของตัวเขาเอง ซาอินิ่งเงียบก่อนน้ำตาจะไหล พี่ชายของเขายิ้มให้ก่อนจะจากไปอย่างสงบ"

  "ทุกอย่างตอนนี้เขาก็แบกภาระอยู่คนเดียวงั้นหรอ?"

  "ใช่ซาอิแบกภาระการรักษาพี่ชายตัวเองอยู่ทั้งหมดรวมของพ่อเขาด้วย ประมาณ...350,000"

  "ห๊ะ! ซาอิ...ทำไมเขาไม่บอกฉันบ้างในเวลาอย่างนี้?!!"

  "มันไม่ใช่ความผิด แต่มันเป็นแค่การปิดบังที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจ ที่ซาอิทำอยู่คือการที่ทำให้เธอสบายใจ"

  "แต่ฉัน!...แต่ฉันไม่สบายใจเพราะเขา...เพราะเขาทำอย่างนี้กับฉัน..."น้ำตาของฉันไหลเป็นทางยาวก่อนจะนั่งลงกับพื้น

  "พวกนายออกไปก่อนเรื่องน้ำเน่าดราม่าเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง"

  "เทมาริ!แกเห็นเป็นเรื่องน้ำเน่าหรอ?!"เท็นๆถาม

  "ที่ฉันเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้ไอพวกนั้นต้องมานั่งฟังเสียงผู้หญิงอย่างพวกเราร้องไห้ไง"

  "ขอบคุณที่พูดมาแต่ฉันว่ามันก็น้ำเน่านั่นแหละ"

  "...."

  "ฉันน่ะควรเอาใจใส่ชีวิตของเขาให้มากกว่านี้ฉันไม่ควรมานั่งเศร้าหรือนั่งพูดเรื่องบ้าๆด้วยซ้ำไป"

  "ถ้าความรักมันจะทรมานขนาดนี้...มันควรไม่ต้องมีด้วยซ้ำไป ความรักมันซับซ้อนและมันยังให้มนุษย์หลงผิดอยู่ตรงนั้นเป็นชาติ"เท็นๆพูดให้ฉันฟัง

  "มันก็ถูก แต่บางทีเราก็ต้องการมันนะ"เทมาริจับไหล่ฉันแล้วมองเท็นๆ

 

Shikamaru talk

  หลังจากที่โดนแม่...ทูนหัวไล่ออกมาข้างนอกผมก็กลับเห็นซาอินั่งอยู่ที่ขั้นบันได

  "นายเป็นอะไรรึเปล่า?"

  "เปล่าครับผมไม่ได้เป็นอะไร แค่...."

  "บอกมาตรงๆก็ได้รอฟัง"ผมเอามือท้าวคางฟัง

  "...คือ...ผมมันเป็นแค่ลูกนักจิตรกรคนนึงที่มีหนี้อยู่350,000 แล้วตอนนี้เหลือ200,000ที่ต้องผ่อนต่อ ผมน่ะคบกับคุณอิโนะไม่ได้หมายความว่าผมจะเกาะเธอกินหรอกนะแต่เป็นเพราะเพื่อนแล้วก็เป็นเพราะความรักด้วยส่วนหนึ่ง"

  "ที่เพราะเพื่อนคือยังไง?"

  "ผมก็อยากเป็นส่วนนึงที่ช่วยเพื่อน แต่คุณอิโนะไม่บอกผมเลยว่าเขาจะเป็นหุ้นกับทางฮาตาะเคะ หึๆแต่มันก็ไม่เกี่ยวหรอกนะที่ว่าเป็นหุ้นกับทางไหนแล้วต้องบอก แต่คุณอิโนสัญญากับผมไว้ว่าจะเป็นคนช่วยให้ธุรกิจอีกส่วนหนึ่งของผมดีขึ้นแต่เธอนอกสัญญาที่ให้กันไว้ อีกอย่างนึงคือผมเป็นเพื่อนของคุณซาสึเกะด้วยแหละถึงอยากช่วย"

  "นายงอนเรื่องแค่นี้หรอ?"

  "เปล่าครับ...แต่ผมดูเป็นตัวประกอบมากกว่าถึงขอออกมา" ปิดบังชัดๆ(-_-#)

  "นายงอนอิโนะ ฉันรู้-"

  "เปล่านะครับ! ผมไม่ได้งอนเธอสักหน่อย!"ซาอิรีบพูดแทรกผม

  "ถ้าไม่ได้งอนแล้วจะรีบพูดแทรกทำไม?"

  "เอิ่ม....แค่...."

  "พูดไม่ออกล่ะสิ อิโนะน่ะสนิทกับซากุระมากไม่ว่าฝ่ายไหนจะมีความเศร้าหรือความสุขอีกฝั่งก็จะมีความรู้สึกเหมือนกันตลอด แล้วก็อีกอย่างอิโนะยังมีร้านดอกไม้ อิโนะบริหารทุกอย่างรวมถึงบริษัทในอนาคตของเธออีกด้วย นายเองก็อย่าพึ่งเธอมากมายเลย เรื่องหุ้นส่วน,ธุรกิจส่วนตัวที่เป็นร้านดอกไม้และบริษัท แค่นี้ยัยนี่ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าจะให้เธอมาดูแลธุรกิจนาย.....นายคงรู้นะว่าเธอลำบากขนาดไหน"

  "....."ซาอิหลบตาผม

  "ถ้าซากุระรู้ว่านายทำอิโนะร้องไห้ นายไม่เหลือซากให้ฝังแน่ซาอิ เตือนด้วยความหวังดีไปหาอิโนะซะ"

  "ผม....ผมผิดเอง ผมไม่เคยถามเกี่ยวกับบริษัทหรือสิ่งที่เธอรับผิดชอบอยู่เลย ผมเอาแต่พึ่งเธอ…"

  "....งั้นก็ไปง้อซะสิ รอเป็นคุณชายอยู่ได้"

  "....ครับ!"

  "ฉันจะรอดูผลงานนายละกัน"

 

Sai talk

 "อิโนะ....."

  "ออกไปไกลๆส้นเท้าเพื่อนฉันนะซาอิ!"เท็นง้างเท้าขึ้นมาก่อนจะพูด

  "เท็นๆเรื่องของพวกเขา เราควรออกไปดีกว่านะ"

  "เทมาริ!!! แกไม่เห็นหรอว่ามันทำให้อิโนะร้องไห้น่ะ!"

  "เนจิ!!! มาลากแฟนนายไปดิ!"เทมาริเปิดประตูไปเรียกเนจิ

  "ปล่อยฉันนะ!! ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!!...."ไม่นานเสียงของเท็นๆก็ดับลงหลังจากที่เนจิอุ้มออกจากห้องไป

  "ซาอิ...อิโนะน่ะหลับไปแล้วล่ะอยู่ที่ห้องม.3/3 นายไปคุยกับอิโนะเถอะ ยัยนั่นหลับพร้อมน้ำตาเลยล่ะ ส่งข่าวมาด้วยนะ พวกฉันจะไปรอข้างล่าง"

  ...ห้องม.3/3

  อิโนะไม่ได้หลับแต่ร้องไห้ริมหน้าต่างแสงของตะวันที่กำลังคล้อยตกดินสะท้อนกับเส้นผมสีทองของเธอ เสน่ห์ของเธอไม่ได้มีแค่นั้น ที่ผมกลับรักเธอคือรอยยิ้มและใบหน้าที่สดใสของเธอ 

  "ฮึด!....ซาอิฉันขอโทษ...."

  "...."

  "ฉันแค่อยากให้เพื่อนมีความสุขก็เท่านั้น...ฉันขอโทษ..."

  "หยุดร้องไห้เถอะครับ..."

  "ซาอิ!!!...ฉันขอโทษ!!!!ที่ฉัน-"เธอได้ยินเสียงของผมเธอหันมาในท่าทีตกใจแล้วโผลเข้ากอดผมแล้วรีบพูดความในใจทั้งหมดก่อนที่เธอจะพูดออกมาทั้งหมดผมใช้นิ้วชี้ปิดปากเธอไว้แล้วปาดน้ำตาเธอออก

  "ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ หึๆยูว์แค่คิดมากไปเท่านั้น...ความจริงยูว์ไม่ต้องร้องไห้หรือขอโทษเค้ามากมายหรอก"

  "ซาอิ!...ทำไมถึงพูดเล่นอย่างนี้ล่ะ?!"

  "อะไร? ผมไม่ได้พูดเล่นสักหน่อย  ความจริงผมก็เอาแต่พึ่งคุณคนเดียวไม่เคยคิดอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย ผมควรขอโทษคุณมากกว่า ขอบคุณที่คิดจะช่วยผมอยู่หลายครั้งแล้วก็ขอบคุณที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรามาเจอกัน..."

  "...ซา...อิ ขอบคุณที่ไม่โกรธฉัน ฮือ~" อิโนะถึงจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่แต่จิตใจก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เฮ่อ~

(-_-||)

  ....

  "เห้ยๆ! ออกมาแล้วๆ!"คิบะสะกิดเท็นๆ

  "อิ...อิโนะ!!!"เท็นๆรีบพูด

  "เบาๆสิยัยหมวย!"เทมาริหันมาว่าเท็นๆ

  สุดท้ายผมก็เข้าใจทุกอย่างว่า บางทีเราควรช่วยกันมากกว่าพึ่งกันและกัน บางอย่างที่เราเข้าใจควรเข้าใจให้มันลึกซึ้งมากกว่านี้

 

 

เว็บขีดเขียน

Sakura talk

  เมื่อวันที่ซาสึเกะต้องไปก็มาถึง....

  08:39

  ตอนเช้าที่ดูเศร้าหมอง แต่ในวันนี้ฉันจะเป็นคนทำให้มันสดใสเอง!

  ตอนนี้พี่คาคาชิอยู่กับฉันที่ห้องพักของเขา เขาฟื้นตัวเร็วมากจนหมออนุญาตให้กลับมาได้

  "ซากุระ...."เขาเดินมาด้านหลังฉันแล้วพูดกับฉันด้วยเสียงที่เรียบเฉย

  "คะ?"

  "วันนี้ซาสึเกะน่ะ...."

  "ทราบค่ะ ฉันจะไปโรงเรียนค่ะ แล้ววันนี้ฉันจะต้องมีอิสระ"

  "....เฮ่อ~"เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะตีหน้านิ่ง

  "เป็นอะไรไปคะ?"

  "เปล่า"

  "จริงหรอ?"

  "ครับ"

  "ฉันจะไปบอกซาสึเกะว่า-"

  "เธอแน่ใจหรอว่าจะบอกซาสึเกะได้ว่าเธอจะตัดขาดกับเขาแค่นั้น?"เขาใช้นิ้วชี้แตะปากฉันแล้วทำหน้าเศร้า

  "ตัดขาดอดีตค่ะ แต่ที่ตัดไม่ได้คือเพื่อนแต่ฉันไม่ได้คุยกับเขามานานแล้วคงเป็นได้แค่คนที่เคยรู้จักน่ะค่ะ"

  "ขอให้มันผ่านไปด้วยดีนะฉันเป็นห่วง ใส่นาฬิกาเรือนนี้ไปด้วยนะฉันซื้อมาให้"เขาหยิบนาฬิกาเรือนหนึ่งที่มีเพชรดอกซากุระสีขาวกับเกสรสีแดงอยู่ตรงกลางหน้าปัดนาฬิกาให้ฉัน ถึงมันจะเล็กแต่มันล้ำค่ามาก

  "หา?! ฉันรับมันไม่ได้!"...สะ..ใส่ให้ไปซะแล้ว~(•///•)

   "ใส่ไปเถอะ ขอให้เธอได้มองเวลาจากนาฬิกานี้ก็พอ ถึงแม้คนจีนจะมองว่าการให้นาฬิกาเป็นการทำให้วันที่เรามีให้กันจะลดน้อยลงเหมือนนาฬิกาที่มีเวลาแค่24ชั่วโมง แต่สำหรับฉันคือขอให้กาลเวลาที่เรามีให้กันเดินหน้าต่อไปเหมือนนาฬิกาที่วนอยู่365วันของทุกปีในวันนึงที่มีเวลาอยู่24ชั่วโมง"

  "ความหมายของนาฬิกาเรือนนี้มีค่ากับฉันมาก ขอบคุณที่ซื้อมาให้นะคะ"ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเดินทางไปโรงเรียน....

 

  โรงเรียนโคโนฮะ

  09:43

  ฉันโทรไปหาอิโนะให้เธอโทรหาซาสึเกะต่อ

  "โทรหาซาสึเกะด้วย ฉันรอที่ดาดฟ้า"

(ทำไมนัดเร็วจังไหนบอกตอนบ่าย?)

  "เดี๋ยวเขาจะตกเครื่องแล้วจะไม่ได้ไปกับว่าที่ภรรยาเขา"

(โห~เอางั้นเลยหรองั้นก็ได้) คุยกันได้สักพักฉันก็ต้องตัดสายลงเพราะชายที่ฉันต้องเคลียร์ปัญหาในวันนี้เขามาถึงที่นี่แล้ว

  "รอนานมั้ย?"

  ".........."ฉันไม่ตอบเขาเพราะตอนที่ฉันคบกับเขา เขาก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งในเวลาที่ฉันถามอะไรไป

  "คือ....."มัวแต่อั้มอึ้งอยู่นั่นแหละ

  "อย่าให้ฉันต้องพานายเข้าเรื่องซาสึเกะ...."

  "ฉันถูกพ่อบังคับให้หมั้นกับคาริน ที่ฉันเลิกกับเธอเพราะเหตุผลนี้-"

  "...แค่นี้หรอ? นายควรจะรั้งพ่อของนายไม่ก็ต่อลองนะ?"

  "ฉันไม่ทันคิด ฉันรู้อย่างเดียวคือ...พ่อจะส่งคนไปทำร้ายพ่อกับแม่ของเธอรวมถึงเธอด้วยซากุระ"

  "หึ! นี่คือตระกูลอุจิวะหรอ? ทำไมป่าเถื่อนและรุนแรงอย่างนี้ล่ะ นี่คือการหาหุ้นส่วนของอุจิวะ วิธีการคือส่งคนมาข่มขู่ไม่ก็ฆ่าทิ้งเสีย?"

  "ที่ฉันต้องทำอย่างนั้นมันเพื่อเธอทั้งนั้นนะซากุระ ที่เลิกเพราะมีตระกูลอื่นมาเล็งตระกูลเธอไว้ด้วย ฮาตาเคะเองก็ต้องการเธอเหมือนกัน เพื่อเอาเธอมาเป็นเครื่องมือในการพัฒนาบริษัทของตนเอง"

  "แต่การเป็นเครื่องมือของฮาตาเคะมันยังดีกว่าพวกป่าเถื่อนอย่างนายเลย ขนาดกรมตำรวจอุจิวะแต่ละที่ยังไม่รู้จักพัฒนาตัวเองแล้วจะให้ตระกูลอื่นมาช่วยอีกหรอ?"

  "ซากุระ....วันนี้ฉันจะไปอเมริกาเธอไม่ลองคิดหน่อยหรอว่าฉันอยู่ที่นั่นจะเป็นยังไง?"

  "ฉันไม่คิด....เพราะนายเองก็มีว่าที่ภรรยาของนายอยู่แล้ว ถ้านายจะไปล่ะก็ฝากบอกคารินด้วยนะว่า 'ฉันไม่ได้แย่งของของเธอมา' ส่วนนาย....ฉันขอให้เราจบกันแค่นี้!!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแล้ว เราเป็นแค่เพื่อนห่างๆก็พอ"เขาก้มหน้าลง

  "หึ...หึๆ ซากุระเธอรู้อะไรมั้ย?"ซาสึเกะขำในลำคอแล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมแสยะยิ้มมาให้ฉัน

  "..!!!!!!"ตาของเขาเปลี่ยนจากสีนิลเย็นชากลายเป็นสีเลือดที่ดูน่ากลัวมันทำให้ฉันยืนแข็งทื่อเหมือนโดนสะกดจิต

  "กลัวอะไรหรอซากุระ?"เขาแสยะยิ้มพร้อมเดินมาหาฉัน ตาสีเลือดมองฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย

  "ฉันเจ็บนะ! ปล่อยฉัน!"ซาสึเกะจับข้อมือฉันลงบรรไดไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว

  "เจ็บหรอ?.....เธอรู้อะไรมั้ย?!ว่าเวลาที่เธอไปอยู่กับคนหลอกลวงอย่างคาคาชิฉันจะเป็นยังไง แล้วเธอรู้มั้ย?ว่าฉันอยู่คนเดียวมาตลอดฉันไม่ได้อยู่กับคารินด้วยซ้ำไปแล้วฉันยังถูกพี่ชายแท้ๆอย่างอิทาจิขู่ฆ่าฉันอีก แล้วยังถูก'เนตรวงแหวน' ครอบงำอีก เนตรที่ได้จากต้นตระกูล...คนที่มีเนตรนี้ได้มีแค่คนในอุจิวะเท่านั้นส่วนคนหลอกลวงอย่างคาคาชิมันเป็นแค่.....เศษสวะ!"

  "พูดอะไรของนายซาสึเกะ!!!!"ฉันโกรธในสิ่งที่เขาพูดแต่มันก็จริงที่ฉันยังงงและสงสัยมาตลอดที่ผ่านมาเขามักจะมีผ้าปิดตาซ้ายอยู่ตลอดถึงไม่มีผ้าเขาก็มักจะใช้มือปิดไม่ก็หลับตาข้างซ้ายตลอด

  "สิ่งที่เธอฟังต่อจากนี้คือความจริงทั้งหมด.....อุจิวะกับฮาตาเคะไม่ได้เป็นตระกูลที่ช่วยเหลือกันจริงๆอย่างที่ใครๆเห็น ความจริงอุจิวะกับฮาตาเคะเป็นคู่แข่งกันด้วยซ้ำผลัดกันนำและล้าหลังกันมานับไม่ถ้วนแต่ที่มาเป็นหุ้นส่วนกันได้คืออุจิวะขอยุติการแข่งทั้งหมดแล้วเซ็นสัญญาระหว่างตระกูลอุจิวะกับฮาตาเคะ ตอนแรกมันก็ดีๆอยู่แหละ แต่ดันพลาดท่าฮาตาเคะดันเห็นทายาทอุจิวะคนที่สองอย่างฉันกำลังคบกับลูกสาวของฮารุโนะที่เป็นตัวการที่จะฉุดให้สูงและฉุดให้อีกฝ่ายตกต่ำได้ ฮาตาเคะก็วางแผนที่จะครอบครองฮารุโนะ โดยส่งทายาทของตัวเองมานั่นก็คือ... ฮาตาเคะ คาคาชิ ถ้าคาคาชิได้ตัวเธอมาฮาตาเคะก็จะฉีกสัญญาทางอ้อมได้ง่ายๆ!"

  "ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่นายพูด!"

  "แล้วนี่ก็คือความจริงที่ฉันต้องเลิกกับเธอ...อุจิวะกำลังล่มสลายเพราะฉะนั้นก็ต้องหาตระกูลอื่นมาช่วยแทนเพราะถ้าฮาตาเคะได้เธอไป ฮาตาเคะก็จะฉีกสัญญาแล้วได้เธอไปง่ายๆ อุจิวะก็ต้องสำรองตระกูลอื่นอยู่แล้วจริงมั้ย?" เขาทำให้ฉันหลงกับคำพูดและตาของเขาก็ทำให้ฉันคล้อยตาม

  "...นะ...นายพูดความจริงหรอ?"เขาใช้มือไล้แก้มฉันแล้วเช็ดน้ำตาออก

  "จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมอีกล่ะ....อีกอย่างนะ คนที่ทำให้เราต้องพรากจากกันไม่ใช่คาริน...ไม่ใช่พ่อฉัน แต่เป็น.........คาคาชิที่เธอเทิดทูนนักหนาว่าเป็นคนเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ต่างหาก....."

  "ซะ...ซาสึเกะ....."เขาจูบที่แก้มฉันแล้วไล่ไปที่คอ....

  "หืม? มีอะไรอีกซากุระ?"ฉันเริ่มคล้อยตามกับสิ่งที่เขาทำ ฉันจนมุมกับผู้ชายคนนี้จริงๆ.....

  "........."

  "เป็นอะไรไป?"ฉันกลับไม่พูดหรืออะไรทั้งนั้นฉันร้องไห้แล้วหลับตาอย่างเดียว ฉันขัดขืนเขาไม่ไหวจนต้องร้องไห้ซ้ำๆ

  "ขอร้องล่ะ....ปล่อยฉันไปเถอะ"

  "คำขอน่ะจะเป็นจริงแน่ถ้าเธอเป็นของฉันก่อน..."โรงเรียนที่เงียบสงบไม่มีเสียงของลมหรือคนเดินแม้แต่น้อย เพราะปิดเทอมที่2ต่างคนต่างไปพักผ่อนแม้แต่ภารโรงก็ยังกลับ

  

 

Writer ค่อยๆอัพไปนะคะเพราะwriteกำลังจะสอบปิดเทอมก็ยังมีกิจกรรมอีกแต่ถ้าว่างๆ ว่างมากๆเลยนะจะมาอัพรัวๆเลยจ้า เจอกันEp.หน้านะจ้ะ บาย~~♡♡

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา