[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

8.1

เขียนโดย PhingYanchan

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.55 น.

  50 ตอน
  15 วิจารณ์
  66.40K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 01.01 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

31) ความเหมือนของเธอ..

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
Sakura talk
  20:32
  "นี่?เป็นอะไรไป? ไปนั่งปีกวิเวกอยู่คนเดียวน่ะ?"
  "คน!-"
  "หยุดพูดคำนั้นฉันฟังเธอพูดมาเป็น2ชั่วโมงกว่าแล้วนะ คำก็หื่น สองคำก็โรคจิต"
  "ช่วยไม่ได้หนิ! ใครกันที่เป็นคนทำให้ฉันระแวง?"
  "แล้วคนสวยคนไหนเดินไปเจอละครับ?"
  "ก็มันน่าเบื่อหนิ นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องคนเดียว บ้านหลังนี้แล้วก็ห้องนี้มันก็ไม่ใช่ห้องของฉัน แล้วฉันจะไปทำอะไรได้?"
  "อืม....ฉันง่วงนอนแล้วอ่ะ นอนกันเถอะ"
  "ไปกินยาก่อนเลยฉันเตรียมไว้ให้แล้ว ยาฆ่าเชื้อ แก้อักเสบ แล้วก็ยาแก้ปวด"  "ก็ได้ๆ แค่กินใช่มั้ย?"
  "ใช่"
  "ทำไมมันเยอะจัง?"
  "หมอสั่งมาหนิช่วยไม่ได้กินกินไปเถอะ ฉันนอนก่อนนะ"
  "เฮ่อ~ อะไรปั๊กคุง?" ฉันเหลือบตามองเห็นปั๊กคุงใช้เท้าเคี่ยขาพี่เขาอยู่
  "โห่งๆ~" มันทำเสียงอ้อนๆ น่ารักที่สู๊ด!!
  "เดี๋ยวพาไปนอนด้วยรอก่อนสิ ถ้าหมาปั๊กขาไม่สั้นคงไม่ลำบากเจ้าของอ่ะนะ...ไปนอนกัน" เขาคุยกับปั๊กคุงเหมือนเป็นเพื่อนก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาด้วยแล้วเอนตัวนอน
  "งึ! ตัวอะไรเนี่ย?" ทับถูกที่จริงๆเลยปั๊กคุง ทับจมูกฉันเนี่ย!
  "หึๆ อุ้บ! อะแฮ่มๆ!"
  "อะไรของพี่? บอกว่าจะนอนแต่มานอนอ่านหนังสือกฎหมายเนี่ยนะ?"
  "พรุ่งนี้มีประชุมน่ะก็เลยต้องอ่านทบทวนความจำนิดหน่อย"
  "งั้นหรอ? นอนเร็วๆล่ะ" ฉันบอกเขาแล้วจับปั๊กคุงมากอด
  "ครับๆ"แล้วฉันก็หลับไปพร้อมๆกันกับปั๊กคุง
  
Writer talk
  02:00
  หลังจากที่เข้าสู่ช่วงเวลาของการหลับใหล ร่างสูงก็ตื่นขึ้นมาพร้อมลุกขึ้นจากเตียงช้าๆขณะที่ร่างบางยังนอนกอดหมาของตนอยู่ เขาเดินไปที่โต๊ะคอมก่อนจะเปิดโน๊ตบุ๊คของสาวเจ้า เขาเปิดดูอะไรบางอย่างในนั้นก่อนจะพบว่าความจริงต่างๆจากตระกูลของเธอทั้งหมด
  "ทำไมถึงได้....เป็นแบบนี้?!"
  เขาเปิดแชทที่ซาสึเกะคุยกับซากุระ แล้วอ่านอย่างรวดเร็ว

 
:ซากุระ ฉันมีเรื่องจะบอก
อะไรอีกล่ะ? มีอะไรจะบอก:
:คือ พรุ่งนี้ไปเจอกันที่ดาดฟ้านะ
ทำไมต้องไปที่ดาดฟ้าด้วยล่ะแปลกๆนะ:
:เอาเถอะ ฉันต้องบอกเธอแต่ว่าฉัน....
ช่างมันเถอะ เจอกันนะ:

 
 "ทำไมมีแต่เรื่องที่จะบอกเลิกกับซากุระเต็มไปหมดเลยล่ะ?"
  "อืม~..." ร่างบางเปลี่ยนท่านอนก่อนจะหันไปอีกทาง
  "ยึ้ย! ตกใจหมด!"
  "อย่างน้อยมันต้องมีเมล์ทางการบอกสิว่าฮารุโนะกับอุจิวะมีความสัมพันธ์ยังไง?"
  "หาไม่เจอ? หมายความว่าไง?" ร่างสูงบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะปิดโน๊ตบุ๊คให้เรียบร้อยแล้วกลับไปนอนที่เดิม
 
Sakura talk
  วันถัดมา...
  08:15
 
  "หาว~ พี่คาคาชิไปทำงานแล้วหรอกหรอ?" ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาก็ไม่พบพี่คาคาชิ เขาไปไหน?
 
  ก๊อกๆ..
  "คุณหนูซากุระคะ คุณชายเรียกพบค่ะ" คุณชาย?ั ในบ้านนี้มีคุณชายอยู่ด้วยหรอ?
  "แต่ว่าหนูยังไม่ได้แต่งตัวเลยนะคะ แล้วคุณชายคือใครหรอคะ?"
  "เอิ่ม....ป้าหมายถึงคุณ..."
  "ป้าครับ ผมบอกป้าแล้วไงให้บอกเธอว่า คาคาชิขอพบ" พี่คาคาชิเจ้าของคำขอเดินมาอยู่ริมขอบประตู
  "คืออิฉันเป็นแค่คนใช้ไม่อาจจะเรียกอย่างนั้นได้หนิคะ"
  "ป้าครับ ป้าก็อยู่กับผมตั้งแต่คุณแม่ผมเสียไปแถมยังดูแลผมจนโตอีก ผมไม่เคยเห็นป้าเป็นคนใช้เลยนะ"
  "เข้าใจแล้วค่ะ งั้นป้าขอไปเตรียมชุดให้คุณซากุระก่อนนะคะ"
  "หา? ชุดผู้หญิงมีอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยหรอ?"
  "มีสิคะเมื่อวานคุณโนฮาระ ริน ส่งเสื้อผ้าของคุณหนูมาที่นี่ด้วยรวมถึงชุดที่คุณรินซื้อมาด้วยค่ะ"
  "อย่าเรียกหนูว่าคุณหนูเถอะค่ะหนูยังไม่ได้เป็นหนึ่งในครอบครัวของฮาตาเคะ"
  "เดี๋ยวก็ได้เป็นแล้วล่ะค่ะ"
  "ป้าคร้าบ~" พี่คาคาชิทำหน้าเหนื่อยใจแล้วมองป้าที่เป็นคนใช้ของบ้านหลังนี้มายาวนาน
  "ค่ะๆ ไม่กวนแล้วค่ะคุณชาย วันนี้ป้าไม่ได้ไปส่งนะคะ"
  "...." เขาพยักหน้าก่อนจะหันมามองที่ฉัน
  "มีอะไรคะ?"
  "ตื่นช้ากว่าฉันอีกนะ อรุณสวัสดิ์" เขาจูบที่หลังมือของฉัน ก็จริงอยู่หรอกว่าเป็นคนเขินง่ายแต่ตอนนี้ไม่ได้เขินเลยเพราะฉันมั่นใจว่าเขาทำแบบนี้กับฉันแค่คนเดียวเท่านั้น
  "อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ" ฉันยิ้มแล้วพูดกับเขาก่อนจะจูบที่แก้มของเขาเบาๆ
  "วันนี้เธอต้องทำงานอยู่ที่บ้านอยากจะทำอะไรก็บอกป้าเขาได้นะ"
  "ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะคะ แล้ววันนี้มีงานอะไรอีกรึเปล่าคะ?"
  "วันนี้ฉันคงจะกลับดึกหน่อยนะเพราะต้องไปเคลียงานที่โรงเรียนแล้วก็มีนัดประชุมที่บริษัท3รอบเลยล่ะ เธอไปนอนก่อนก็ได้ถ้ารอไม่ไหวจริงๆ"
  "ค่ะ ฉันจะไม่ถามอะไรพี่มากกว่านี้แล้วล่ะ ฉันจะทำตัวให้มีประโยชน์นะ แต่เดี๋ยว....งานที่โรงเรียน? สอบเสร็จแล้วไม่ใช่หรอคะ?"
  "ถึงจะสอบเสร็จยังไงก็ต้องไปตรวจข้อสอบ ประเมินผล มีนัดประชุมผู้ปกครอง แล้วก็อีกเยอะแยะ"
  "จริงด้วยฉันลืมไป เวลางานที่โรงเรียนเริ่มงานตอน09:00 เลิกตอน15:50 งานที่บริษัทของพี่เริ่ม..."
  "16:00"
  "ทำไมมันติดต่อกันเลยล่ะทำไมไม่..."
  "กฎของบริษัทฉันคือห้ามพักห้ามหยุดทำงานจนกว่าบริษัทจะพัฒนา เพราะฉะนั้นเวลาคือเงินและผลประโยชน์ จันทร์-อาทิตย์ ฉันแทบไม่ได้หยุด ถึงหยุดอยู่บ้านฉันก็ขนงานมาทำที่บ้านอยู่ดี ฉันไม่มีเวลาให้เธอเลย"
  "ฉันเข้าใจ ฉันจะอยู่ข้างๆพี่แล้วฉันจะเป็นกำลังใจให้พี่"
   "ขอบคุณนะ ไปอาบน้ำเถอะ"
  ....
   เมื่อถึงเวลาที่พี่คาคาชิต้องไปทำงานถึงสองสถานที่...โดยเริ่มจากโรงเรียนโคโนฮะก่อน
  "เดินทางปลอดภัยและตั้งใจทำงานนะคะ ฉันรักพี่นะ" ฉันอวยพรให้เขาเดินทางปลอดภัย ในขณะที่เขากำลังจะใส่หมวกกันน็อก
  "รักเหมือนกัน ฉันจะพยายามกลับมาเร็วๆนะ" ฉันยื่นชุดสูทอีกตัวให้เขาไปและเขาก็หอมแก้มฉันกลับมา
  "เฮ่อ~ก็ยังซิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนถึงแม้ว่าจะขับแค่คนเดียวไม่มีใครซ้อนท้าย" ฉันพูดหลังจากที่เขาขับออกจากบ้านของเขาไปได้สักพัก
  "ก็อย่างนี้แหละค่ะคุณชายเขาชอบความรวดเร็วตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมมากมาย"
  "คุณป้าคะ หนูอยากจะถามเรื่องพี่คาคาชิน่ะคะ"
  "คุณชาย? ทำไมหรอคะ?"
  "ทำไมพี่คาคาชิถึงได้มีจิตใจเรื่องความรักอ่อนไหวอย่างนี้ล่ะคะ?"
  "เป็นเพราะว่าคุณชายเสียท่านหญิงไปตั้งแต่ยังเป็นทารก ในคฤหาสน์ใหญ่โตไม่มีหญิงใดอยู่ดูแลคุณชายเลยก็เลยไม่รู้จักความรักของแม่และหญิงอื่นๆด้วยน่ะสิคะ"
  "อย่างนั้นเองน่ะสิคะ ไม่น่าล่ะทำไมเขาถึงมองหน้าฉันแล้วคิดถึงคุณแม่ของเขา"
  "ป้าก็คิดอยู่ว่าของหน้าคุณหนูซากุระคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน?"
  "หืม?"
  "ตามป้ามาค่ะ ป้ามีอะไรจะให้ดู"
  "อ่ะ...ค่ะ!" อยู่ๆก็จะให้ดูอะไรก็ไม่รู้? ป้าเขารีบเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องห้องหนึ่ง
  "นี่ห้องอะไรหรอคะ?" ในห้องตกแต่งไปด้วยรูปต่างๆมากมายรวมถึงเป็นอัลบั้ม มีกรอบรูปตั้งโชว์ และรูปแขวนโชว์อีกด้วย
  "นี่คือห้องของคุณชายในสมัยยังเด็กๆอยู่ค่ะ นั่นคือรูปของท่านหญิง ทุกๆรูปจะมีแค่ ท่านหญิงและท่านชายเท่านั้น ส่วนคุณชายยังอยู่ในครรภ์ของท่านหญิงอยู่ค่ะ"
  "หน้า....หน้าเหมือนฉันจริงๆด้วย! แตกต่างกันแค่สีผม...แต่ทำไมดวงตาของ...ท่านหญิงดูเศร้าจังคะ?"
  "ท่านหญิงเป็นคนเจ็บไข้ได้ป่วยง่ายที่เสียไปก็เพราะร่างกายของท่านหญิงนั้นไม่แข็งแรง"
  "ดูรูปนี้สิคะ ทั้งสองท่านเหมือนคุณชายกับคุณหนูซากุระเลยค่ะ เหมืิอนถอดแบบมาเลย" ป้าเขายื่นรูปหนึ่งมาให้ฉัน รูปนั้นคือคุณพ่อและคุณแม่ของพี่คาคาชิกำลังโอบกอดกันอยู่ที่ชายทะเล
  "เหมือนทุกรูปเลยล่ะค่ะ"
  "คุณหนูซากุระคะ ป้าขออะไรอย่างนึงได้มั้ยคะ?"
  "ได้สิคะ"
  "ป้าขอแค่ให้คุณหนูรักคุณชายตลอดไป ป้าแก่ๆคนนี้ขอแค่นี้ได้มั้ย?"
  "ได้สิคะ หนูไม่มีใครให้หันไปรักแล้วนอกจากตัวเขา"
 
Writer คนอ่านบอก ขอสั้นกว่านี้ได้ม้าย~ ไรท์บอกเลยว่าจะพยายามทำให้สั้นนะ อิอิ ไปละจ้า เจอEp.ต่อไปนะ

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา