ขุ่นพระ!ฉันชอบเด็ก

พิม:จับมือกันทำไมอ้ะ
ภู:ก้อย่างที่เห็น
อ้อม:อย่าบอกนะว่า
มิ้น:พวกแกเป็น
ทุกคน:แฟนกัน
ภู:อื้มใช่ 
พิม:แยมพาไปซื้อน้ำหน่อยดิ
แยม:อื้ม
ภู:เราไปด้วย
พิม:แกอยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปกับเพื่อนฉัน
แยม:แกเป็นไรหรือป่าว
พิม:แกไปคบกับไอ้ภูได้ไงว่ะ ทั้งๆที่แกชอบคิม แต่แกคบกับมันนี่นะ นี่แกบ้าไปแล้วหรอ ทั้งๆที่แกไม่ได้รักมันอ่ะ
แยม:มันเป็นไปแล้ว 
พิม:ถามแกจริงๆเถอะ เรื่องมันมาอย่างไงว้ะ
แยม:มันมาจากฉันเองแหละถ้าฉันไม่ไปสยามวันนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก มันคิดกับฉันเกินเพื่อน แล้วมันจะออกจากวง คือง่ายๆเลยมันจะเพื่อนกะเรา ฉันไม่ไหวแล้วแก ฉันทำถูกต้องแล้วใช่มั้ย ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆ 
พิม:ฉันเข้าใจแกนะเว้ย แต่แกไม่ปฎิเสธมันว้ะ
แยม:ฉันปฎิเสธไปแล้ว แต่มันไม่ยอม ฉันเลยยอมคบทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไร
พิม:แล้วแกจะทำยังไง
แยม:ก็คงเป็นแฟนกับภูอ้ะ แล้วฉันก็อาจจะไม่ได้ยุ่งกับน้องเค้าอีกแล้ว ถ้าเกิดฉันยุ่งกับน้องเค้า ภูก็จะหาเรื่อง
พิม:แกแม่ง...เอ้ย แกไม่น่าเลยว้ะ ยังไงฉันก็จะไม่ให้แกอยู่กับคนที่แกไม่ได้รัก ฉันจะช่วยแกเอง แกทำตัวปกติไปตามเกมล้ะกัน
แยม:อื้ม ขอบใจนะ ไปเถอะ
 
ภู:มานานจัง
แยม:อ้อ เราซื้อน้ำมาให้ด้วย
ภู:ขอบใจน้ะ 
แยม:พรุ่งนี้เรามาซ้อมครั้งสุดท้ายนะ แล้วรออีก2วันเราจะแข่งนะ
ทุกคน:โอเค
แยม:วันนี้ก็อยู่ห้องจนกว่าจะเลิกเรียนนะ
พิม:ไม่ไปกินข้าวหรอ
แยม:พวกแกไปเถอะเราไม่หิว
ภู:ไปกินข้าวสิ 
แยม:ไม่อ่ะ ภูไปเถอะ ว่าจะเล่นกีต้าร์รอนะ
ภู:งั้นเราไปล้ะนะ
แยม:จ้า
'ขอโทษนะคิมพี่คงทำอะไรให้คิมไม่ได้ นอกจากมองไกลๆ พี่คงต้องยอมแพ้แล้วล้ะ '
(เดี๋ยวมาต่อใหม่นะคะ ยังไม่จบเด้อค่า