I miss you ฤดูกาลแสงทองจากฟากฟ้า

     [18:00 นาฬิกา ]
ณ สวนสาธารณะ
    "นายจะทำให้ฉันเชื่ออย่างไง ในเมื่อฉันไปเคยจะเชื่อ และไม่มีวันจะเชื่อด้วย!!"
"ใจเย็นๆก่อนนะครับพี่ ผมคิดหาวิธีก่อน แต่วันนี้ขอให้เป็นเวลาพักผ่อนสำหรับพี่และผมนะครับ"  ร่างสูงยิ้มจนตาหยี ตะวันตกดินแต่ยังไม่ลับขอบฟ้า ตะวันทอแสงกระทบใบหน้าของเขายิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีก ร่างเล็กหันมองแต่ก็ไม่พูดอะไร "แต่ผมจะไม่ได้ทำให้งมงายในเรื่องนี้นะ ผมแค่จะทำให้พี่เชื่อว่ามันมีจริง ตามคำอธิฐานของพี่เท่านั้น"
"รู้ดีนะ"
"แฮะๆ นิดหน่อยนะครับ"
 
[20:00นาฬิกา]
 
"ซินเซะ พี่หิวข้าว เสกมาให้หน่อย"
"โถ่ๆ ผมทำไม่ได้หรอกพี่ พี่อ่านการ์ตูนมากไปหรือเปล่า"
"นี่นาย!! ว่าฉันปัญญาอ่อนเหรอ?"
"ผมเปล่าน๊าาาาาา แต่ผมทำแบบนี้ได้นะ" พรึบ พูดจบชินเซะที่ยืนอยู่ข้างฉันก็หายไปและมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน 
"เหอะ มายากลหลอกเด็ก"
"พี่ครับผมขอมือหน่อย"
"ทำไม"
"เหอะน่าาา"
ฉันยืนมือให้อย่างงงชินเซะจับมือฉันเขาหลับตาและสักพักฉันก็มาอยู่ในห้องของตัวเอง
 
"เตรี๊ยมมาก่อนล่ะสิท่า"
"โห้ยยยพี่ คิดได้เนอะ"
"ฉันหิวแล้วน๊าาาา" ฉันงอแงเหมือนเด็กๆ 
"เดี๋ยวผมมานะ" ชินเซะเดินเข้าไปในห้องครัว
 
10นาทีผ่านไป
 
      เขาออกมาพร้อมกับข้าวสองจานซึ่งเดาไม่อยากก็คือไข่เจียว โห่ๆ
"ไข่เจียว?"
"ถูกต้องแล้วครับ"
"จะทำทั้งทีให้ดีกว่านี้ก็ไม่ได้"
"ผมทำด้วยใจเลยน๊า กินเหอะพี่ดึกแล้ว"
พรึบบบบบ ไฟห้องดับ แล้วมีดวงดาวปลอมๆค่อยเปล่งแสงออกมา หน้าต่างเปิดและลมโชยพัดไปมา ซึ่งเป็นฝีมือของชินเซะอีกแล้ว
"เหอะ ใช้เอฟเฟกต์อะไรอีกล่ะ"
"ผมเปล่า"
บทสนทนาจบเพียงแค่นี้ฉันกับชินเซะนั่งกินข้าวใต้แสงจันทร์เรามองหน้ากันไปมาเหมือนโดนมนต์สะกด
เรายิ้มให้กันและหัวเราะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง มีความสุขที่สุดเลย.........