แค่ผ่านมาให้จำ

         เคยเชื่อเรื่องบังเอิญไหม?..
   ยัยแจนนะยัยเป็นคนนัดแท้ๆแต่ให้ฉันมายื่นรอหน้าป้ายรถเมลล์ตั้งครึ่งชั่วโมงหงุดหงิดๆ ร้อนก็ร้อนอากาศประเทศไทยจะร้อนไปถึงไหนร้อนจนตอนนี้คนจะสุกจนเกรียมแล้วว ติ่ง! อยู่ๆก็มีเหรียญกลิ้งมาตกข้างเท้าของใครหวาาาเก็บไปเป็นนำโชคล่ะกันพอมองไปทางขวาเห็นผู้ชายก้มๆเงยๆเก็บเหรียญสงสัยของเขาล่ะมั้งทำดีสักวันพ่อแม่คงดีใจอิอิ
"โทษนะค่ะ ใช่เหรียญคุณหรือเปล่าคะ"ด้านข้างดูดีเชียว
"่อ๋อ ใช่ครับขอบคุณครับ"พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน..~
"่อ่อ ยินดีคะ"ยิ้มหวานไปแหละ ละลายกลายไปน้ำไปเลยได้ไหม
จิ้มๆๆ "อะไรคนกำลังมีความสุข"
"มึงยิ้มอะไรว่ะปลา"ยัยแจนพูดพร้อมมองฉันอย่าง งงๆ
"เอ้า มาแล้วหรอปล่อยให้กูรอตั้งนานร้อนก็ร้อน"
"เออๆ โทดทีพอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย"
"เบื่อจริงๆ "
"เออๆ โทดๆงั้นเดี๋ยวเลี้ยงติม"
"รออะไร งั้นก็ไปสิ"แล้วฉันก็เดินกอดคอยัยแจนไปโดยไม่ลืมหันไปส่งยิ้มลาให้ผู้ชายคนนั้น
 
ร้าน เย็นดีมีไอติม
    หลังจากที่พายัยแจนไปซื้อของเสร็จก่อนกลับก็แวะร้านไอศครีมแน่นอนแจนเป็นเลี้ยงตามสัญญาที่พูดไว้ อิอิ ของฟรีต้องจัดเต็มกันหน่อยเดี๋ยวเพื่อนเสียน้ำใจ
"ไม่ต้องกลัวเสียน้ำใจขนาดนั้นก็ได้มั้งกินส่ะกระเป๋าเงินกูจะขาดตายๆ เงินพอไหมเนี่ย"
"นานๆเพื่อนเลี้ยงต้องจัดเต็ม"
"จ้าาาาาา ว่าแต่ไอ่กิ๊ฟล่ะ"
"มันบอกว่าทำการบ้านยังไม่เสร็จเลยขอบาย"
"เออๆ ดีกูกับมึงจะได้ลอกมันไง"
"จ้า เพื่อนแสนดีจังเลยนะกูกับมึงเนี่ย!"
"ฮ่าๆ ใครบอกไอ่กิ๊ฟมันหัวดีล่ะ"
"พูดอีกก็ถูกอีก"
"กลับกันเลยป่ะ นี่ก็หกโมงล่ะ"
"อืมๆ กูจะกลับไปดูการ์ตูนต่อ"
"สาระมากมึงอ่ะ"แจนยื่นมือมาผลักหัวฉันเกือบหน้าทิ่มโต๊ะ
"ผลักมาได้นะมึง"
"พี่คะ เท่าไหร่คะ"
" 449บาทคะ"
"นี่คะ " ติ่ง! เหรียญกลิ้งไปที่หน้าประตูร้าน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเก็บให้"ฉันเดินตามเหรียญไปมันหยุดอยู่ตรงเท้าผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาในร้านพอดีฉันก้มลงเพื่อจะเก็บแต่.
"โอ๊ยย!"
"ขอโทษคะ/ครับ"ฉันเงยหน้ามองพอดีกับที่ฝ่ายตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาพอดี ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเรื่องเหมือนเดจาวูเมื่อเช้านี้เลยผู้ชายคนนั้นที่ฉันเจอตรงหน้าป้ายรถเมลล์
"อ้าว คุณ"ฝ่ายนั้นเอ่ยทัก
"สวัสดีคะ"
"นี่เหรียญคุณครับ"เขาพูดพร้อมกับส่งเหรียญให้
"ขอบคุณคะ"ฉันยิ้มพร้อมกับรับเหรียญ
"มาทานไอศครีมหรอครับ บังเอิญจังเลยนะครับ"
"นั่นสินะคะ"
"งั้นผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะ"
"คะ" จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปที่โต๊ะแต่จู่ๆก็หันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกได้
"จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมอยากรู้จักชื่อคุณ ผมชื่อ อาร์ม คุณล่ะ"
"ฉันปลาคะ "
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"เช่นกันคะ"
"งั้นผมขอตัวนะครับหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก"
"คะ"ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วเขาก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่มองกี่ทีก็หวานเหลือเกิน
"นี่ รู้จักกันหรอ"
"เห้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่"ฉันสดุ้งตื่นจากฝันเพราะจู่ๆยัยแจนก็มายื่นข้างฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
"ก็นานพอที่จะเห็นแกเคลิ้มฝันไปกับยิ้มของหนุ่มหล่อคนนั้น"
"บ้า! ใครเคลิ้มกัน"
"ก็เห็นทำหน้าเหมือนฝันกลางวัน ว่าแต่ใครหรอ"
"ไม่รู้ดิ กลับเหอะ"พูดเสร็จฉันก็เดินหนียัยแจน
"เดี๋ยวดิ ใครอ่ะบอกเพื่อนหน่อยไม่ได้หรอ"เสียงยัยแจนตะโกนตามหลัง
      คนนี้ขอให้เพื่อนรู้แค่คนเดียวเถอะแจนเพราะอาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วก็ได้ ให้เขาอยู่ในความทรงจำที่แสนหวานกับรอยยิ้มหวานๆคนเดียวเหอะ แม่จ๋าหนูจะได้เจอเขาอีกไหมเจ้าของรอยยิ้มหวานคนนั้น..