ลวงรัก แรงแค้น
aeytomokaew
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตี๊ดๆๆๆๆ
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เมื่อเห็นคนที่โทรมาทำให้เขาขมวดคิ้วทันที
“แล้วถ้าไอ้โมะโทรมา...จะบอกได้มั้ยว่ะ ”
เขื่อนชั่งใจอยู่นานกว่าจะรับ
“เอาว่ะ....2คนนี้คงลืมกันไปแล้วมั้ง ไม่มีอะไรหรอก..ฮัลโหลว่าไงโมะเพื่อนยาก”
[ เขื่อนนายอยุ่เชียงรายใช่มั้ย...เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับฉันที่สนามบินด้วย ฉันจะไปขออยู่ด้วยสักพัก]
“เฮ้ยย...ไรว่ะ ไร่กรูไม่ใช่ที่พักพิงจิตใจใครน่ะเว้ย ..อ้าวไอ้ฮ่า..วางซะแล้ว เอาไงดีว่ะเนี่ย..ช่างหัว
มัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับแก้วแล้วนี่ เนอะ ไปดีกว่า ”
ทางด้านป็อปปี้ ชายหนุ่มมาหาแก้วที่บ้าน เพราะเห็นว่าแก้วหายไปตั้ง2วันแล้ว โทรหาก็ไม่ติด
“มาหาใครค่ะ”
สาวใช้ของบ้านเอมาถามชายหนุ่มที่ยืนชะเง้ออยู่ที่หน้าบ้าน
“มาหาแก้วครับ..ผมเป็นแฟนของเขา แก้วอยุ่มั้ยครับ”
“คุณหนูแก้วยังไม่กลับบ้านทีค่ะ ...ออกไปตั้ง 2วันแล้ว”
“แล้วรุ้มั้ยครับแก้วไปไหน แล้วแม่เขารู้มั้ยครับที่แก้วหายไป”
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปดูงานที่ต่างประเทศ อีก 3 เดือนกว่าจะกลับ ไม่รุ้เรื่องนี้หรอกค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ ”
ป็อปปปี้เดินมาที่รถ แล้วขับออกมา ตอนนี้สมองเขาพร่ามัว คิดไปต่างๆนาๆ คนรักก็หายตัวไป หรือว่า ...ไป
ดูก่อนดีกว่า ชายหนุ่มคิดได้ก่อนจะเร่งเครื่องยนต์ มุ่งหน้าจนมาถึงจุดหมายชายหนุ่มก้าวลงจากรถ เปิดประตู
เข้าร้านช็อกโกแลค ของเพื่อนเขา สาวสวยหน้าหวานกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำเค้กช็อกโกแลตตแต่ต้องชะงัก
เมื่อเห็นป็อปปี้
“อ้าว ป็อป..มาได้ไง”
“ขับรถมา เธอนี่ถามแปลก”
“โทษที...ที่ถามคำถามโง่ๆ”
หญิงสาวหน้าเสีย ก่อนจะฝืนยิ้มหันหลังกลับมาตกแต่งหน้าเค้กต่อ
“ฟาง...เธอรุ้มั้ย แก้วไปไหน แก้วมาหาเธอหรือติดต่อกับเธอบ้างมั้ย”
“ไม่นี่...ทำไมหรอ”
ฟางตอบโดยไม่มองหน้า แม้จะนึกแปลกใจแต่ก็ไม่อยากเสียงานลุกค้าคงหิวแล้ว เมื่อเธอตกแต่งเสร็จแล้วก็
ยกเค้กและกาแฟใส่ถาด เดินผ่านหน้าป็อปปี้ไปเสิร์ฟออเดอร์ลูกค้า
“แก้วหายตัวไป ตั้ง 2 วันแล้ว ฉันติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก็บอกว่ายังไม่กลับบ้านที”
“ใจเย็นน่ะป็อป...แก้วอาจมีธุระหรือไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้”
“เธอก็รู้ว่าแก้วไม่มีเพื่อน นอกจากเธอกับ.....”
“เฟย์/เฟย์”
ทั้ง 2เอ่ยขึ้นพร้อมกัน ฟางยิ้มหวาน เมื่อเอ่ยชื่อถึงน้องสาวสุดรักที่ออกเรือนไปอยุ่กับคนรักที่เชียงราย
“มันอาจจะเป็นไปได้ เดี๊ยวฟางโทรถามเฟย์ดูน่ะ”
“อืม ”
ฟางหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาโทรหาเฟย์ โดยมีป็อปปี้นั่งลุ้นอยุ่ข้างๆ
“ฮัลโหลเฟย์..นี่พี่เอง...แก้วอยุ่กับเธอมั้ย”
(ไม่นี่..เอิ่มพี่ฟางปค่นี้น่ะ..เฟย์ต้องไปดูคนงานในไร่ก่อน บายค่ะ)
“อ้าว เฟย์...ยัยเฟย์....ไม่มีน่ะ”
ฟางหันมาบอกป็อปปี้ นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มกังวลมากยิ่งขึ้น ยิ่ง แก้วกลับมาเจอโทโมะอีก เขายิ่งระแวง
“ใจเย็นๆ ลองรอดูวันนี้ถ้าแก้วไม่กลับมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยออกตามหาก็ได้”
“อืม..งั้นฉันกลับก่อนน่ะ”
เสียงขยับตัวของคนบนเตียงทำให้เฟย์ที่เพิ่งวางโทรศัพท์รีบปราดเข้ามาดูร่างเพื่อนสาวทันที
“แก้ว..ตื่นแล้วหรอ ลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนน่ะ แกคงไม่ได้กินอะไรมาทีใช่มั้ย”
“ฉันเจอเขาแล้ว..”
“ใคร...โทโมะหรอ”
“อืม....ฉันทิ้งเขามา หึหึ เขาต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเจ็บ”
“ทำอย่างกับตอนนี้แกไม่เจ็บนั่นแหล่ะ แกกำลังทำร้ายจิตใจตัวเองอยู่น่ะแก้ว”
“ไม่...ฉันมีความสุขดีที่เห็นเขาเจ็บปวด ตอนนี้แค่รอเวลาเท่านั้น รอเวลาที่จะกลับไปดูผลงาน”
“เมื่อไหร่”
“คงอีกหลายปี ”
“บ้าน่า..นี่แกจะมาอยุ่ที่นี่เป็นปีเลยหรอ”
แกร็ก เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ทั้ง 2 คนชะงัก หันไปมองผู้มาใหม่
“ที่รัก..เขามีอะไรจะบอกพรุ่งนี้เพื่อนเขาจะมาที่นี่น่ะ”
“ใคร/ใครน่ะ”
ทั้งแก้วและเฟย์ต่างเอ่ยพร้อมกัน เพราะรุ้ว่าโทโมะก็เป็นเพื่อนเขื่อนกัน หวังว่าโลกคนไม่กลม
**************
หรอกน่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
