I love the evil demons. รักครั้งนี้เดิมพันด้วยหัวใจ
9.8
เขียนโดย 
girlfriend
วันที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.30 น.
8 บท
23 วิจารณ์
16.90K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 15 มกราคม พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ7
ของของฉันถ้ามันเคยเป็นของฉันยังไงมันก็ต้องเป็นของฉัน
หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนแล้ว วันนี้ฉันมีเรียนถึงแค่เที่ยงเอง แต่พี่ป็อปติดงานบอกว่าจะมารับตอนบ่ายๆแล้วยัยเฟย์ก็เรียนถึงบ่ายสองแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนเนี๊ย งั้นไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยไปร้าน ICE DREAM แต่ยังเดินไปไม่ถึงร้านอาหารก็เจอกับ...
“ ไงมีความสุขมากรึไงที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับไอ้ป็อปนะ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ หึ เธอคงลืมไปแล้วว่าฉันเป็นใคร”
“ ทำไมจะไม่รู้หล่ะฉันรู้จักนายดีเลยหล่ะ คุณวิศวะ”
“ รู้ก็ดี ถ้าฉันถามอะไรหน้าที่ของเธอก็มีแค่ตอบ”
“.............”
“ ชอบมันมากรึไง ถึงได้ดี้ด้าขนาดนั้น”
“ แล้วถ้าใช่จะทำไม นายยุ่งอะไรด้วยในเมื่อนั้นมันคือสิทธิ์ของฉัน”
“ เธอไม่มีสิทธิ์”
“ ฉันมีแน่ แต่นายนั้นแหละที่ไม่มีสิทธิ์ เรื่องของเรามันจบนานแล้ว ละฉันก็อยากให้นายจบมันสักที”
“ มันไม่ง่านอย่างนั้นหรอก แก้ว”
“ หึ !!!! ตอนนี้หัวใจของฉันมีแค่พี่ป็อปและฉันก็ไม่อยากกลับไปลงนรกอย่างกับที่ผ่านมาอีกแน่ นายก็มีพี่ฟางอยู่แล้วนิเรื่องมันก็ควรจบสิ หรือนายอยากกินของเหลือจากพี่ป็อป”
“ พูดผิดแล้วมั่งแก้ว ใครกันแน่ที่กินของเหลือจากใคร”
“ โทโมะ!!!!!”
“ ทำไมรับไม่ได้รึไง”
“ เลวไม่มีที่ติเลยนะ คนเลวอย่างนายนะสมควรแล้วหล่ะที่จะอยู่ในขุมนรก และอย่าเอาพี่ป็อปไปเปรียบกับคนอย่างนายเลยมันเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“ แก้ว!!!!!” โทโมะกระชากแขนฉันแล้วพลักเข้ากับฝาพนังตึก
“ ทำไมแท่งใจดำรึไง”
“ หึ !!!! แล้วเธอจะได้รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร”
โทโมะค่อยๆเอาหน้าวุกมาที่ซอกคอขาวๆของฉันและไล้ไปตามไหล ฉันพยายามดิ้น แต่เขากลับรวบมือฉันเอาไว้และใช่มืออีกข้างดึงกระดุ่มชุดนักศึกษาออก
“ ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง”
“คิดว่าจะลอดก็ดิ้นอีกสิและถ้าเธอร้องคราวนี้มันจะไม่ใช่แค่นี้แน่ แก้วใจ หึ!!!!”
“ นายมันเลว ฉันไม่คิดเลยว่าจะเคยคิดผิดที่รักนาย ขอบคุณนะที่สอนให้รู้ว่านรกดีๆมันเป็นยังไง”
“ปากดีนะ งั้นขอร้องชิมหน่อยแล้วกันว่ารสชาติจะเป็นยังไง”
“ นายยย.....อืออออ....”
โทโมะประกบริมฝีปากฉันทันทีมันเป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความโกรธ ฉันรู้สึกรสคาวของเลือด เขามันก็แค่คนเห็นแก่ตัว ฉันทุบมือลงบนแผนอกกว้างแต่ดูเหมือนมันจะไม่ส่งผลต่อคนร่างสูงเลยสักนิด ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศหายใจเหมือนเหลือน้อยเต็มที เปลือกตาเริ่มปิดลงและทุกอย่างก็มืดลง
“ หึ!!!!”
ฉันค่อยลืมตาขึ้นที่นี้ที่ไหนกัน ครั้งสุดท้ายที่จำได้ฉันอยู่ที่มหาลัยนิ ฉันมองไปรอบๆและค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู แต่...
“ถ้าเธอก้าวออกจากห้องนี้ไปแค่ก้าวเดียวมันจะไม่จบแค่เธอสลบไปอีกแน่”
“นายขู่ฉันหรอ”
“ เธอคิดว่าไงหล่ะ”
“ นายพาฉันมาทีนี้ทำไม ฉันจะกลับบ้าน”
“ อะไรกันเธอกลัวฉันสินะ”
“ ฉันเคยบอกนายไปแล้วนิว่าฉันขะยะแขยงที่ต้องอยู่กับนาย”
“ ฉันจะทำให้เธอมากกว่านั้นอีก ถ้าเธอตกเป็นของฉันแล้วเธอยังจะปากดีอย่างนี้อีกรึเปล่า”
“นาย.... ฉันหล่ะสงสารพี่ฟางจริงๆที่มีแฟนเลวๆอย่างนี้”
“อย่าเอาฟางมาเปรียบกับเธอเธอไม่มีค่าพอขนาดนั้น”
“ หึ!! แล้วนายลดตัวมาเกลี่ยกลิ่งกับฉันทำไม ก็ฉันนะไม่มีค่าพอขนาดนั้น”
“........”
“ แล้วอย่าลืมหล่ะว่า คนไม่มีค่าคนเนี๊ยก็ไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับคนอย่างนายหรอก”
“ ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง”
“ฉันเกลียดนาย และจะไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งที่นายทำลงไปแน่ นายจะต้องเจ็บปวดอยู่เหมือนตายทั้งเป็น”
“ ฉันจะค่อยให้คำปรารถนาของเธอเป็นจริง แต่ ตอนนี้....”
โทโมะเหวี่ยงฉันลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมฉันไว้ เขารวบแขนทั้งสองข้างที่ฉันใช้ทุบเขาไว้เหนือหัวฉัน ส่วนมืออีกข้างก็จัดการถอดชุดนักศึกษาออก ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ ฉันพยายามดิ้น โทโมะกดริมฝีปากหนักๆลงที่ริมฝีปากฉัน เขาพยามยามตักตวงและในขณะเดียวกันร่างกายของเราก็สัมผัสได้ถึงไฟที่ร้อนเร้า เหมือนกำลังแผดเผา จากนั้นสติของฉันก็เริ่มเลือนหายไป เหมือนหลุมอะไรบางอย่างที่มีแรงดึงดูดมหาศาสจนฉันไม่สามารถต้านมันได้ ใครก็ได้ช่วยฉันที
ของของฉันถ้ามันเคยเป็นของฉันยังไงมันก็ต้องเป็นของฉัน
หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนแล้ว วันนี้ฉันมีเรียนถึงแค่เที่ยงเอง แต่พี่ป็อปติดงานบอกว่าจะมารับตอนบ่ายๆแล้วยัยเฟย์ก็เรียนถึงบ่ายสองแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนเนี๊ย งั้นไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยไปร้าน ICE DREAM แต่ยังเดินไปไม่ถึงร้านอาหารก็เจอกับ...
“ ไงมีความสุขมากรึไงที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับไอ้ป็อปนะ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ หึ เธอคงลืมไปแล้วว่าฉันเป็นใคร”
“ ทำไมจะไม่รู้หล่ะฉันรู้จักนายดีเลยหล่ะ คุณวิศวะ”
“ รู้ก็ดี ถ้าฉันถามอะไรหน้าที่ของเธอก็มีแค่ตอบ”
“.............”
“ ชอบมันมากรึไง ถึงได้ดี้ด้าขนาดนั้น”
“ แล้วถ้าใช่จะทำไม นายยุ่งอะไรด้วยในเมื่อนั้นมันคือสิทธิ์ของฉัน”
“ เธอไม่มีสิทธิ์”
“ ฉันมีแน่ แต่นายนั้นแหละที่ไม่มีสิทธิ์ เรื่องของเรามันจบนานแล้ว ละฉันก็อยากให้นายจบมันสักที”
“ มันไม่ง่านอย่างนั้นหรอก แก้ว”
“ หึ !!!! ตอนนี้หัวใจของฉันมีแค่พี่ป็อปและฉันก็ไม่อยากกลับไปลงนรกอย่างกับที่ผ่านมาอีกแน่ นายก็มีพี่ฟางอยู่แล้วนิเรื่องมันก็ควรจบสิ หรือนายอยากกินของเหลือจากพี่ป็อป”
“ พูดผิดแล้วมั่งแก้ว ใครกันแน่ที่กินของเหลือจากใคร”
“ โทโมะ!!!!!”
“ ทำไมรับไม่ได้รึไง”
“ เลวไม่มีที่ติเลยนะ คนเลวอย่างนายนะสมควรแล้วหล่ะที่จะอยู่ในขุมนรก และอย่าเอาพี่ป็อปไปเปรียบกับคนอย่างนายเลยมันเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“ แก้ว!!!!!” โทโมะกระชากแขนฉันแล้วพลักเข้ากับฝาพนังตึก
“ ทำไมแท่งใจดำรึไง”
“ หึ !!!! แล้วเธอจะได้รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร”
โทโมะค่อยๆเอาหน้าวุกมาที่ซอกคอขาวๆของฉันและไล้ไปตามไหล ฉันพยายามดิ้น แต่เขากลับรวบมือฉันเอาไว้และใช่มืออีกข้างดึงกระดุ่มชุดนักศึกษาออก
“ ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง”
“คิดว่าจะลอดก็ดิ้นอีกสิและถ้าเธอร้องคราวนี้มันจะไม่ใช่แค่นี้แน่ แก้วใจ หึ!!!!”
“ นายมันเลว ฉันไม่คิดเลยว่าจะเคยคิดผิดที่รักนาย ขอบคุณนะที่สอนให้รู้ว่านรกดีๆมันเป็นยังไง”
“ปากดีนะ งั้นขอร้องชิมหน่อยแล้วกันว่ารสชาติจะเป็นยังไง”
“ นายยย.....อืออออ....”
โทโมะประกบริมฝีปากฉันทันทีมันเป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความโกรธ ฉันรู้สึกรสคาวของเลือด เขามันก็แค่คนเห็นแก่ตัว ฉันทุบมือลงบนแผนอกกว้างแต่ดูเหมือนมันจะไม่ส่งผลต่อคนร่างสูงเลยสักนิด ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนอากาศหายใจเหมือนเหลือน้อยเต็มที เปลือกตาเริ่มปิดลงและทุกอย่างก็มืดลง
“ หึ!!!!”
ฉันค่อยลืมตาขึ้นที่นี้ที่ไหนกัน ครั้งสุดท้ายที่จำได้ฉันอยู่ที่มหาลัยนิ ฉันมองไปรอบๆและค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู แต่...
“ถ้าเธอก้าวออกจากห้องนี้ไปแค่ก้าวเดียวมันจะไม่จบแค่เธอสลบไปอีกแน่”
“นายขู่ฉันหรอ”
“ เธอคิดว่าไงหล่ะ”
“ นายพาฉันมาทีนี้ทำไม ฉันจะกลับบ้าน”
“ อะไรกันเธอกลัวฉันสินะ”
“ ฉันเคยบอกนายไปแล้วนิว่าฉันขะยะแขยงที่ต้องอยู่กับนาย”
“ ฉันจะทำให้เธอมากกว่านั้นอีก ถ้าเธอตกเป็นของฉันแล้วเธอยังจะปากดีอย่างนี้อีกรึเปล่า”
“นาย.... ฉันหล่ะสงสารพี่ฟางจริงๆที่มีแฟนเลวๆอย่างนี้”
“อย่าเอาฟางมาเปรียบกับเธอเธอไม่มีค่าพอขนาดนั้น”
“ หึ!! แล้วนายลดตัวมาเกลี่ยกลิ่งกับฉันทำไม ก็ฉันนะไม่มีค่าพอขนาดนั้น”
“........”
“ แล้วอย่าลืมหล่ะว่า คนไม่มีค่าคนเนี๊ยก็ไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับคนอย่างนายหรอก”
“ ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง”
“ฉันเกลียดนาย และจะไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งที่นายทำลงไปแน่ นายจะต้องเจ็บปวดอยู่เหมือนตายทั้งเป็น”
“ ฉันจะค่อยให้คำปรารถนาของเธอเป็นจริง แต่ ตอนนี้....”
โทโมะเหวี่ยงฉันลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมฉันไว้ เขารวบแขนทั้งสองข้างที่ฉันใช้ทุบเขาไว้เหนือหัวฉัน ส่วนมืออีกข้างก็จัดการถอดชุดนักศึกษาออก ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ ฉันพยายามดิ้น โทโมะกดริมฝีปากหนักๆลงที่ริมฝีปากฉัน เขาพยามยามตักตวงและในขณะเดียวกันร่างกายของเราก็สัมผัสได้ถึงไฟที่ร้อนเร้า เหมือนกำลังแผดเผา จากนั้นสติของฉันก็เริ่มเลือนหายไป เหมือนหลุมอะไรบางอย่างที่มีแรงดึงดูดมหาศาสจนฉันไม่สามารถต้านมันได้ ใครก็ได้ช่วยฉันที
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
