เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

        เฃ้ารุ่งขึ้นโทโมะรีบโทรหาแก้วทันที
~ทำไมฉันถึงเลืกรักเธอไม่ได้เพื่อนสนิทชองฉัยทำไมไม่รักฉันเลย.....
แก้ว:(ฮัลโหล)
โทโมะ:เมื่อวานทำไมแกไม่รอฉันว่ะ!!
เสียงที่แสบแก้วหูเหมือนเช่นเคยด่าเป็นชุดแต่แก้วกลับเงียบรับฟังไปเรื่อยๆ
โทโมะ:แกเงียบทำไม
แก้ว:รีบไปเรียนเลยนะไอ้โมะเด๊วสายน๊า^^
น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสุกสกาวเพราะคงจะต้องจากโทโมะไปคงต้องหนีโทโมะไป
โทโมะ:แกรีบมาด้วยนะ
แก้ว:....
แก้วไม่ตอบอะไรเพียงแต่วางสายไป
                                   ณ โรงเรียน
โทโมะ:แก้วเอ๊ยแกมาฃ้าทุกวันเล๊ย!!
โทโมะพิมพำเด๊วความหงุดหงิด
อาจาร์ยเดินมาด้วยสีหน้าไม่มีความสุขเหมือนเคยเหมือนจะมีศิษย์คนนึงจะจากไป
คุณครู:ทุกคนฟัง!!
เสียงในห้องเรียนเงียบโทโมะก็เงียบเฃ่นกัน
คุณครู:หนูแก้วลาออกจากโรงเรียนนี้แล้วจะไม่มีคนที่ทำให้พวกเราความสุขอีกแล้ว....
คูณครูพูดแล้วปาดน้ำตาแต่โทโมะกับนิ่งจริงอย่างที่เขาคิดว่าแก้วเพื่อนรักของเขาต้องหนีเขาไป
เมื่อคุณครูพูดจบคุณครูก็เดินเข้ามาหาโทโมะพร้อมกับของที่มีรูปโทโมะตอนเผลอกับจดหมาย
                                            จดหมายแก้วเพื่อนรักโทโมะ
   หวัดดีเว๊ยแกต้องตั้งใจเรียนนะอย่ามั่วเศร้ารู้ปล่าวฉันจะไปเรียนเมืองนอกนะแกต้องทำคอนเสิร์ตคนเดียวแล้วนะ
ฉันรักแกรักแบบแฟน....แต่ฉันพยายามทำให้แกเห้นแล้วแกไม่ชอบฉันไม่เป็นอะไรหลอกนะแต่ขอให้แกช่วย
คบกับพิมพ์ด้วยฉัยรักแกมานาน18ปีแล้วที่เราอยู่ด้วยกันลาก่อนเพื่อนที่ฉันรักมากขอฝากหัวใจดวงนี้ไว้ที่แกนะ
                        ปล.รักเสมอมาลาก่อน
ดวงตจาของโทโมะหยดลงบนกระดาษแต่มีมือนึงมาเตะบนบ่าโทโมะ
พิมพ์:จะนิ่งทำไมถ้ารักยัยแก้วรีบไปที่สนามบินเลยนะ
โทโมะ:ฉันไม่ได้รักยัยนั้นซะหน่อย
โทโมะพูดแล้วปาดน้ำตา
พิมพ์:แล้วจะเสียใจทำไมฉันรู้นะนายก็แอบมีใจให้แก้วอ่ะแต่นายไม่ยอมรับไม่สงสารแก้วบ้างหลอฉันยอมไม่ได้
หลอกนะถ้าจะคบกับคนที่ไม่รักฉันนายรีบไปได้เล่าเด๊วไม่ทันยัยแก้วน๊า
โทโมะ:อืม
โทโมะรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปสนามบินเขานึกถึงความทรงจำแต่เด็กเมื่อมีนักเลงกลุ่มนึงจะมาทำร้ายเขาแก้วสู้จนพวก
มันเดี๊ยงเลยแต่ความนี้ฉันไม่ยอมฉันก็รักเธอ!!