Chum เสี่ยวดีนักมารักกันมั๊ย

เพี้ย เพี้ย!!

 

พอตื่นได้แก้วก็รั่วฝ่ามือตีลงบนแขนชายหนุ่มไม่ยังเพราะแขนยาวนั้นกอดเธอสะแน่นแถมไม่ยอมปล่อยอีก

ต่างหาก

 

 

โทโมะ  :  ตีทำไมอ่าแก้วใจจ๋า~

 

แก้ว  :  ตื่นแล้วเอามือออกไปด้วยเลย

 

 

มองไปที่มือที่ยังกอดเธอแน่นไม่ปล่อย

 

 

โทโมะ  :  หึ ไม่ปล่อย

 

 

ใบหน้าหล่อๆยิ้มแบบกวนๆจนแก้วทนไม่ไหว

 

 

คลุก คลัก คลุก คลัก

 

 

ทั้งสองกำลังเล่นผีผ้าห่มกันอยู่เริ่มจากแก้วเอาผ้ามาคลุมไม่ให้โทโมะมองเห็นแต่โทโมะก็ไม่ยอมเล่นสนุกคลุก

 

คลักอยู่บนเตียง

 

 

 

ฟลึ่บ~ขวับ ฟับ ง่ำๆ~

 

 

เห็นป๊ากับม๊าเล่นสนุกอยู่บนเตียงเจ้าลูกๆแสนรู้ทั้งสามตัวก็กระโจนขึ้นเตียงไปบ้างทันทีแล้วก็ทั้งกัดทั้งงับผ้าห่ม

 

 

แก้ว  :  อ่าๆพอแล้วเลิกแล้วลงไปได้แล้วนะเด็กๆ

 

 

หยุดเล่นแล้วบอกลูกๆเพราะเจ้าพวกนั้นจะหยุดก็ต่อเมื่อเธอหยุด

 

 

โทโมะ  :  โอ๋ๆKuma ม๊าไม่สนใจเหรออ๋อๆน้อยใจเหรอ

 

 

เห็นแก้วขว้าดอล์ล่ากับฮันนี่มากอด แต่ลืมเจ้าตัวเล็ก...เลยจับมาคุยพยักเพยิด

 

 

แก้ว  :  ไหมม๊าไม่ได้ไม่สนใจ แต่Kumaตัวเล็กม๊ากลัวม๊าเล่นแรงอ่า~

 

 

มองหน้าแล้วเอาจมูกไปชนจมูกKuma

 

 

โทโมะ  :  อิจฉา Kuma แล้วไม่เห็นทำกับโมะบ้างเลย

 

แก้ว  :  ก็โมะไม่ใช่ลูกหมานิน่า

 

 

โทโมะได้ยินรีบเอาหน้าไปคลอกเคลียที่คอแก้ว

 

 

แก้ว  :  พอเลยๆลุกๆไปอาบน้ำกัน

 

โทโมะ  :  เย่ๆอาบน้ำด้วยกัน

 

แก้ว  :  ไม่แก้วพูดกับลูกไม่ได้พูดกับโมะ

 

 

พูดจบลุกขึ้นวางลูกๆไว้แล้วเข้าห้องน้ำไปเลย

 

+

 

+

 

+

 

 

เฟย์  :  ดูสิไม่รู้ยัยแก้วจะรอดไหมเนี่ย

 

เขื่อน  :  ยากอะป่านนี้คงโดนไอ้โมะฟัดจนช้ำไปทั้งตัวแล้วมั๋ง

 

แก้ว  :  ใครช้ำย่ะฉันยังปลอดภัยก็พอ

 

 

เดินดุ่มๆเข้ามานั่งแหวกกลุ่ม

 

 

เฟย์  :  แกรอดมาได้เจ๋งสุดๆอะ

 

แก้ว  :  แกก็เจ๋งยัยเฟย์ที่รอดมาได้ฮ่าฮ่า

 

 

เฟย์กับเขื่อนมองหน้ากันแล้วก็หน้าแดงทั้งคู่

 

 

แก้ว  :  ทำไมหน้าแดงทำไมอย่าบอกนะว่า...

 

เฟย์  :  ไม่ใช่แกอย่าคิดมากสิ

 

เขื่อน  :  แต่คิดเผื่อไว้ก็ดีนะ555

 

เฟย์  :  กบ!!

 

เขื่อน  :  ค๊าบรูดซิบปากแล้วค๊าบบ

 

แก้ว  :  แกเพื่อนๆไปไหนหมดแล้วอ่า

 

 

ถามถึงเพื่อนๆที่มาด้วยกันเยอะเพราะว่าที่เห็นตอนนี้มีแค่เฟย์กับเขื่อนเท่านั้น

 

 

เขื่อน  :  กลับไปหมดแล้วพรุ่งนี้วันจันทร์โรงเรียนเข้ามันกลับไปแต่เช้าแล้ว

 

แก้ว  :  อ๋อ...เหรองั้นเรากลับเมื่อไหร่ดีอะ

 

เฟย์  :  เฟย์ว่าจะอยู่เล่นน้ำอีกครึ่งวันแล้วก็จะกลับหรือแก้วว่าไง

 

แก้ว  :  อืมงั้นก็ได้

 

เขื่อน  :  ใครเดินมาทางนี้ไม่ใช่ไอ้โมะนิ

 

 

มองไปที่คนร่างสูงใหญ่ที่เดินตรงมายังโต๊ะที่ตนเองนั่งอยู่

 

 

แก้ว  :  อ้าวพี่ป้อง...มาได้ไงคะเนี่ย

 

 

คนที่เขื่อนเห็นที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่ที่จบออกไปเมื่อประมาณ10ปีที่แล้วเอง(แก่เวอร์!!ย้ำว่าแก)

 

 

ป้อง  :  พี่ก็มาเที่ยวประจำนะครับไม่คิดว่าจะเจอน้องแก้ว

 

แก้ว  :  คะแก้วก็มาเที่ยวกับเพื่อนๆคะ พี่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหมคะ

 

 

ทั้งเฟย์และเขื่อนมองหน้าแก้วประมาณว่า แกจะชวนทำไมว่ะ

 

 

ป้อง  :  ก็ดีครับทานกันเยอะๆคงสนุกน่าดู แล้วไหนเพื่อนๆน้องแก้วหล่ะครับ

 

เฟย์  :  ไม่ต้องถามหาหรอกคะมาโน้นแล้ว

 

ป้อง  :  อ้าวแล้วน้องเบลล์ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ

 

แก้ว  :  มาคะอีกสักพักก็คงจะลงมา พี่ป้องรู้จักด้วยเหรอคะ

 

ป้อง  :  ครับรู้จัก

 

 

โทโมะที่เดินมาเข้ามาพร้อมกับหน้าตาบอกบุญไม่รับ

 

 

โทโมะ  :  สวัสดีครับพี่

 

ป้อง  :  ครับ

 

 

ทักทายกันตามมารยาทพอเป็นพิธีแล้วโทโมะก็หย่อนตัวลงนั่งข้าวๆแก้ว

 

 

 

ฟอด~

 

 

โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับทื่รัก

 

 

หอมแก้วไปฟอดใหญ่เพื่อโชว์รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ด้วย

 

 

แก้ว  :  โมะทำอะไรแบบนี้ ที่นี้ไม่มีคนให้เราแกล้งหรอกนะเนี่ย

 

โทโมะ  :  ไม่อยากแกล้งนิน่าอยากหอมจริงๆมากกว่า

 

 

ตอนนี้ทั้งโต๊ะต่างนั่งฟังโทโมะและแก้วคุยกัน

 

 

แก้ว  :  อย่ามาพูดมากเลยนะคนฉวยโอกาส

 

โทโมะ  :  เปล่าเลยนะเมื่อคืนแก้วใจจ๋าเต็มใจไม่ใช่เหรอครับ ไม่ปล่อยให้โมะนอนเลยนะ

 

 

ที่นั่งกันอยู่รู้แล้วว่าโทโมะแก้วเริ่มเล่นกันอีกแล้ว แต่มีคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ว่า นายรุ่นพี่คนนั้นทำตาโต

 

 

ป้อง  : น้องแก้ว!!

 

แก้ว  :  คะพี่ป้อง มีอะไรต้องตกใจหรือคะ

 

ป้อง  :  น้องแก้วกับนายนั่น

 

โทโมะ  :  เป็นคู่รักที่แสนหวานที่สุดในสามโลกเลยครับ

 

 

ไม่รอให้แก้วได้มีโอกาสพูดแก้ตัวชิงพูดตัดมาซะก่อน

 

 

โทโมะ  :  พี่มีอะไรรึเปล่าครับ

 

ป้อง  :  ไม่มีอะไรครับก็แค่คิดว่า เด็กเดี๋ยวนี้ไวกันจริง

 

โทโมะ  :  555ไม่ไวไม่ได้หรอกครับเพราะสมัยนี้คนแก่ยิ่งชอบแย่งอยู่ด้วย

 

ป้อง  :  พี่รู้สึกว่าน้องโทโมะจะเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับเนี่ย

 

โทโมะ  :  ผมว่าผมเข้าใจถูกครับ555

 

แก้ว  :  โมะเลิกเล่นแล้วนะพี่ป้องเข้าใจผิดแล้วเนี่ย

 

โทโมะ :  ไม่เห็นมีอะไรต้องเข้าใจผิดเลยนี้ครับ

 

เฟย์  :  พอๆเรามาทานข้าวกันดีกว่า

 

 

เห็นพนักงานตักอาหารมาเสริ์ฟก็ชวนทุกคนทานการสนทนาเป็ฯไปด้วยความครึกครื้นเพราะโทโมะก็ยังคงปล่อย

 

มุขเสี่ยวๆมาเรื่อยๆ ปล่อยแบบไม่แคร์สื่ออีกแทบไม่เห็นหัวของรุ่นพี่ที่นั่งมองอยู่ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

 

 

เบลล์  :  ทุกคนทานข้าวไม่เรียกเบลล์เลยนะ

 

 

เบลล์ที่ตื่นคนสุดท้ายเดินมาด้วยท่าทางรื่นรมย์ มาถึงก็พูดเอาพูดเอาแล้วก็นั่งลงข้างๆโทโมะ

 

 

เบลล์  :  โทโมะเบลล์อยากกินกุ้งตักให้ทีซิคะ

 

 

ต่อมอ้อนเกิดจะมาทะลักอะไรตอนนี้ โทโมะก็ตักให้ตามที่ขอร้อง

 

 

แก้ว  :  ไม่เห็นตักให้แก้วบางเลยอ่า~

 

ป้อง  :  พี่ตักให้ก็ได้ครับ

 

 

ตักกุ้งตัวโตมาใส่ที่จานของแก้ว

 

 

โทโมะ  :  แก้วใจจ๋าเรามาแลกกุ้งกันดีกว่าเนอะ

 

 

ตักกุ้งที่รุ่นพี่ตักให้แก้วไปไว้ในจานตัวเองแล้วตักกุ้งตัวใหม่ให้แก้วแทน

 

 

เขื่อน  :  ไอ้โมะมันบ้า555

 

โทโมะ :  บ้างหวงแฟนโว้ยยย

 

เบลล์  :  ห่วงเบลล์เหรอคะ

 

 

พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท แก้วมองไปด้วยสีหน้างงๆ

 

 

แก้ว  :  แฟนโทโมะคือเบล์งั้นเหรอเนี่ยแก้วไม่ยักรู้เลยอ่า

 

โทโมะ  :  ไม่ใช่นะครับ~หัวใจโทโมะยกให้แก้วใจจ๋าไปแล้วไงที่ร๊ากกกก

 

แก้ว  :  ไม่จริงอ่าแก้วม่ายเชื่ออออ~

 

 

ตอนนี้ยังคงมีเพียงแค่โทโมะและแก้วสที่ยังคงคุยกัน ป้องกันเบลล์ได้แต่นั่งมอง ส่วนเขื่อนกับเฟย์ก็กินอย่างเดียว

 

ไม่สนใจใครเลย จนกระทั้ง

 

 

เบลล์  :  โมะเบลล์ของคุยอะไรด้วยหน่อย

 

โทโมะ  :  ได้สิว่ามาเลย

 

เบลล์  :  ไม่ใช่ตรงนี้คะ

 

 

โทโมะเดินตามเบลล์ออกไปอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

 

 

..................................................................................

หายไปนานเลยคะมาแล้วนะฝากด้วยค๊าไม่รุ้ว่าจะสนุกรึเปล่านะคะมาอ่านแล้วก้ฝากเม้นๆโหวดๆด้วยค๊าแล้ว

 

สัญญาพรุ่งนี้ถ้าเม้นถ้าโหวดเยอะจะมาอัพอีกค๊า