Chum เสี่ยวดีนักมารักกันมั๊ย

เพี้ย เพี้ย!!
 
พอตื่นได้แก้วก็รั่วฝ่ามือตีลงบนแขนชายหนุ่มไม่ยังเพราะแขนยาวนั้นกอดเธอสะแน่นแถมไม่ยอมปล่อยอีก
ต่างหาก
 
 
โทโมะ  :  ตีทำไมอ่าแก้วใจจ๋า~
 
แก้ว  :  ตื่นแล้วเอามือออกไปด้วยเลย
 
 
มองไปที่มือที่ยังกอดเธอแน่นไม่ปล่อย
 
 
โทโมะ  :  หึ ไม่ปล่อย
 
 
ใบหน้าหล่อๆยิ้มแบบกวนๆจนแก้วทนไม่ไหว
 
 
คลุก คลัก คลุก คลัก
 
 
ทั้งสองกำลังเล่นผีผ้าห่มกันอยู่เริ่มจากแก้วเอาผ้ามาคลุมไม่ให้โทโมะมองเห็นแต่โทโมะก็ไม่ยอมเล่นสนุกคลุก
 
คลักอยู่บนเตียง
 
 
 
ฟลึ่บ~ขวับ ฟับ ง่ำๆ~
 
 
เห็นป๊ากับม๊าเล่นสนุกอยู่บนเตียงเจ้าลูกๆแสนรู้ทั้งสามตัวก็กระโจนขึ้นเตียงไปบ้างทันทีแล้วก็ทั้งกัดทั้งงับผ้าห่ม
 
 
แก้ว  :  อ่าๆพอแล้วเลิกแล้วลงไปได้แล้วนะเด็กๆ
 
 
หยุดเล่นแล้วบอกลูกๆเพราะเจ้าพวกนั้นจะหยุดก็ต่อเมื่อเธอหยุด
 
 
โทโมะ  :  โอ๋ๆKuma ม๊าไม่สนใจเหรออ๋อๆน้อยใจเหรอ
 
 
เห็นแก้วขว้าดอล์ล่ากับฮันนี่มากอด แต่ลืมเจ้าตัวเล็ก...เลยจับมาคุยพยักเพยิด
 
 
แก้ว  :  ไหมม๊าไม่ได้ไม่สนใจ แต่Kumaตัวเล็กม๊ากลัวม๊าเล่นแรงอ่า~
 
 
มองหน้าแล้วเอาจมูกไปชนจมูกKuma
 
 
โทโมะ  :  อิจฉา Kuma แล้วไม่เห็นทำกับโมะบ้างเลย
 
แก้ว  :  ก็โมะไม่ใช่ลูกหมานิน่า
 
 
โทโมะได้ยินรีบเอาหน้าไปคลอกเคลียที่คอแก้ว
 
 
แก้ว  :  พอเลยๆลุกๆไปอาบน้ำกัน
 
โทโมะ  :  เย่ๆอาบน้ำด้วยกัน
 
แก้ว  :  ไม่แก้วพูดกับลูกไม่ได้พูดกับโมะ
 
 
พูดจบลุกขึ้นวางลูกๆไว้แล้วเข้าห้องน้ำไปเลย
 
+
 
+
 
+
 
 
เฟย์  :  ดูสิไม่รู้ยัยแก้วจะรอดไหมเนี่ย
 
เขื่อน  :  ยากอะป่านนี้คงโดนไอ้โมะฟัดจนช้ำไปทั้งตัวแล้วมั๋ง
 
แก้ว  :  ใครช้ำย่ะฉันยังปลอดภัยก็พอ
 
 
เดินดุ่มๆเข้ามานั่งแหวกกลุ่ม
 
 
เฟย์  :  แกรอดมาได้เจ๋งสุดๆอะ
 
แก้ว  :  แกก็เจ๋งยัยเฟย์ที่รอดมาได้ฮ่าฮ่า
 
 
เฟย์กับเขื่อนมองหน้ากันแล้วก็หน้าแดงทั้งคู่
 
 
แก้ว  :  ทำไมหน้าแดงทำไมอย่าบอกนะว่า...
 
เฟย์  :  ไม่ใช่แกอย่าคิดมากสิ
 
เขื่อน  :  แต่คิดเผื่อไว้ก็ดีนะ555
 
เฟย์  :  กบ!!
 
เขื่อน  :  ค๊าบรูดซิบปากแล้วค๊าบบ
 
แก้ว  :  แกเพื่อนๆไปไหนหมดแล้วอ่า
 
 
ถามถึงเพื่อนๆที่มาด้วยกันเยอะเพราะว่าที่เห็นตอนนี้มีแค่เฟย์กับเขื่อนเท่านั้น
 
 
เขื่อน  :  กลับไปหมดแล้วพรุ่งนี้วันจันทร์โรงเรียนเข้ามันกลับไปแต่เช้าแล้ว
 
แก้ว  :  อ๋อ...เหรองั้นเรากลับเมื่อไหร่ดีอะ
 
เฟย์  :  เฟย์ว่าจะอยู่เล่นน้ำอีกครึ่งวันแล้วก็จะกลับหรือแก้วว่าไง
 
แก้ว  :  อืมงั้นก็ได้
 
เขื่อน  :  ใครเดินมาทางนี้ไม่ใช่ไอ้โมะนิ
 
 
มองไปที่คนร่างสูงใหญ่ที่เดินตรงมายังโต๊ะที่ตนเองนั่งอยู่
 
 
แก้ว  :  อ้าวพี่ป้อง...มาได้ไงคะเนี่ย
 
 
คนที่เขื่อนเห็นที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่ที่จบออกไปเมื่อประมาณ10ปีที่แล้วเอง(แก่เวอร์!!ย้ำว่าแก)
 
 
ป้อง  :  พี่ก็มาเที่ยวประจำนะครับไม่คิดว่าจะเจอน้องแก้ว
 
แก้ว  :  คะแก้วก็มาเที่ยวกับเพื่อนๆคะ พี่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหมคะ
 
 
ทั้งเฟย์และเขื่อนมองหน้าแก้วประมาณว่า แกจะชวนทำไมว่ะ
 
 
ป้อง  :  ก็ดีครับทานกันเยอะๆคงสนุกน่าดู แล้วไหนเพื่อนๆน้องแก้วหล่ะครับ
 
เฟย์  :  ไม่ต้องถามหาหรอกคะมาโน้นแล้ว
 
ป้อง  :  อ้าวแล้วน้องเบลล์ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ
 
แก้ว  :  มาคะอีกสักพักก็คงจะลงมา พี่ป้องรู้จักด้วยเหรอคะ
 
ป้อง  :  ครับรู้จัก
 
 
โทโมะที่เดินมาเข้ามาพร้อมกับหน้าตาบอกบุญไม่รับ
 
 
โทโมะ  :  สวัสดีครับพี่
 
ป้อง  :  ครับ
 
 
ทักทายกันตามมารยาทพอเป็นพิธีแล้วโทโมะก็หย่อนตัวลงนั่งข้าวๆแก้ว
 
 
 
ฟอด~
 
 
โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับทื่รัก
 
 
หอมแก้วไปฟอดใหญ่เพื่อโชว์รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ด้วย
 
 
แก้ว  :  โมะทำอะไรแบบนี้ ที่นี้ไม่มีคนให้เราแกล้งหรอกนะเนี่ย
 
โทโมะ  :  ไม่อยากแกล้งนิน่าอยากหอมจริงๆมากกว่า
 
 
ตอนนี้ทั้งโต๊ะต่างนั่งฟังโทโมะและแก้วคุยกัน
 
 
แก้ว  :  อย่ามาพูดมากเลยนะคนฉวยโอกาส
 
โทโมะ  :  เปล่าเลยนะเมื่อคืนแก้วใจจ๋าเต็มใจไม่ใช่เหรอครับ ไม่ปล่อยให้โมะนอนเลยนะ
 
 
ที่นั่งกันอยู่รู้แล้วว่าโทโมะแก้วเริ่มเล่นกันอีกแล้ว แต่มีคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ว่า นายรุ่นพี่คนนั้นทำตาโต
 
 
ป้อง  : น้องแก้ว!!
 
แก้ว  :  คะพี่ป้อง มีอะไรต้องตกใจหรือคะ
 
ป้อง  :  น้องแก้วกับนายนั่น
 
โทโมะ  :  เป็นคู่รักที่แสนหวานที่สุดในสามโลกเลยครับ
 
 
ไม่รอให้แก้วได้มีโอกาสพูดแก้ตัวชิงพูดตัดมาซะก่อน
 
 
โทโมะ  :  พี่มีอะไรรึเปล่าครับ
 
ป้อง  :  ไม่มีอะไรครับก็แค่คิดว่า เด็กเดี๋ยวนี้ไวกันจริง
 
โทโมะ  :  555ไม่ไวไม่ได้หรอกครับเพราะสมัยนี้คนแก่ยิ่งชอบแย่งอยู่ด้วย
 
ป้อง  :  พี่รู้สึกว่าน้องโทโมะจะเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับเนี่ย
 
โทโมะ  :  ผมว่าผมเข้าใจถูกครับ555
 
แก้ว  :  โมะเลิกเล่นแล้วนะพี่ป้องเข้าใจผิดแล้วเนี่ย
 
โทโมะ :  ไม่เห็นมีอะไรต้องเข้าใจผิดเลยนี้ครับ
 
เฟย์  :  พอๆเรามาทานข้าวกันดีกว่า
 
 
เห็นพนักงานตักอาหารมาเสริ์ฟก็ชวนทุกคนทานการสนทนาเป็ฯไปด้วยความครึกครื้นเพราะโทโมะก็ยังคงปล่อย
 
มุขเสี่ยวๆมาเรื่อยๆ ปล่อยแบบไม่แคร์สื่ออีกแทบไม่เห็นหัวของรุ่นพี่ที่นั่งมองอยู่ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
 
 
เบลล์  :  ทุกคนทานข้าวไม่เรียกเบลล์เลยนะ
 
 
เบลล์ที่ตื่นคนสุดท้ายเดินมาด้วยท่าทางรื่นรมย์ มาถึงก็พูดเอาพูดเอาแล้วก็นั่งลงข้างๆโทโมะ
 
 
เบลล์  :  โทโมะเบลล์อยากกินกุ้งตักให้ทีซิคะ
 
 
ต่อมอ้อนเกิดจะมาทะลักอะไรตอนนี้ โทโมะก็ตักให้ตามที่ขอร้อง
 
 
แก้ว  :  ไม่เห็นตักให้แก้วบางเลยอ่า~
 
ป้อง  :  พี่ตักให้ก็ได้ครับ
 
 
ตักกุ้งตัวโตมาใส่ที่จานของแก้ว
 
 
โทโมะ  :  แก้วใจจ๋าเรามาแลกกุ้งกันดีกว่าเนอะ
 
 
ตักกุ้งที่รุ่นพี่ตักให้แก้วไปไว้ในจานตัวเองแล้วตักกุ้งตัวใหม่ให้แก้วแทน
 
 
เขื่อน  :  ไอ้โมะมันบ้า555
 
โทโมะ :  บ้างหวงแฟนโว้ยยย
 
เบลล์  :  ห่วงเบลล์เหรอคะ
 
 
พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท แก้วมองไปด้วยสีหน้างงๆ
 
 
แก้ว  :  แฟนโทโมะคือเบล์งั้นเหรอเนี่ยแก้วไม่ยักรู้เลยอ่า
 
โทโมะ  :  ไม่ใช่นะครับ~หัวใจโทโมะยกให้แก้วใจจ๋าไปแล้วไงที่ร๊ากกกก
 
แก้ว  :  ไม่จริงอ่าแก้วม่ายเชื่ออออ~
 
 
ตอนนี้ยังคงมีเพียงแค่โทโมะและแก้วสที่ยังคงคุยกัน ป้องกันเบลล์ได้แต่นั่งมอง ส่วนเขื่อนกับเฟย์ก็กินอย่างเดียว
 
ไม่สนใจใครเลย จนกระทั้ง
 
 
เบลล์  :  โมะเบลล์ของคุยอะไรด้วยหน่อย
 
โทโมะ  :  ได้สิว่ามาเลย
 
เบลล์  :  ไม่ใช่ตรงนี้คะ
 
 
โทโมะเดินตามเบลล์ออกไปอย่างว่าง่าย
 
 
 
 
 
 
..................................................................................
หายไปนานเลยคะมาแล้วนะฝากด้วยค๊าไม่รุ้ว่าจะสนุกรึเปล่านะคะมาอ่านแล้วก้ฝากเม้นๆโหวดๆด้วยค๊าแล้ว
 
สัญญาพรุ่งนี้ถ้าเม้นถ้าโหวดเยอะจะมาอัพอีกค๊า