The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

 
เครดิตภาพจาก https://www.pexels.com
         
        ท้องฟ้ามืดมิด แต่ไร้ซึ่งแสงดวงดาว เนื่องจากเวลานี้เป็นยามดึกกลางเมืองกรุง สถานที่ที่จะกล่าวถึงมีสภาพเป็นลานกว้าง รอบด้านรายล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่สลับพุ่มกุหลาบหลากสี กลางลานมีเสาไฟนีออนตั้งอยู่ประมาณ 4-5 ต้น แต่แสงสว่างที่ส่องออกมานั้นรำไรจนทำให้ทัศนวิสัยดูคลุมเครือ ทว่ามิอาจหยุดยั้งให้เด็กหนุ่มกระทำการบางสิ่ง
         
 
         เด็กหนุ่มผู้นั้นเป็นคนร่างเล็กที่น่าจะมีความสูงไม่เกิน 170 ซ.ม. โครงหน้าแหลม คิ้วบางยาว รูปดวงตาเรียว จมูกโด่งพอประมาณ ปากบางราวอิสตรี เขาไว้ทรงรากไทรที่มีผมด้านหน้าตั้งเป็นกะบัง ร้ายกว่านั้นคือย้อมเขียวทั้งหัว ให้ความรู้สึกถึงเด็กแสบที่คอยป่วนเมืองด้วยการแว้นมอเตอร์ไซด์ในยามค่ำคืน 
        
 
         เด็กหนุ่มตั้งสติแน่วนิ่ง ใบหน้าแฝงแววมุ่งมั่น เท้าซ้ายเหยียบสเก็ตบอร์ดสีแดงเขียว สายตาจับจ้องไปยังเสาหินสองต้นที่อยู่ห่างออกไป
       
 
         เสาหินทั้งสองตั้งขนานและอยู่ห่างกันประมาณ 2 เมตร และแต่ละต้นมีความสูงประมาณ 90 ซ.ม. บนยอดของมันมีท่อนไม้ยาววางพาดอยู่จนมีสภาพคล้ายกับสะพานขนาดจิ๋ว
 
“ ซู้ด……. ” เด็กหนุ่มหลับตา พลางสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ท่าทางเหมือนกำลังรวบรวมสมาธิ เพื่อทำบางอย่างที่สำคัญ วินาทีต่อมาเขาก็ลืมตา พร้อมตะโกนดัง 
 
“ เอาล่ะ gooo ”  
          
 
         เด็กหนุ่มไถสเก็ตบอร์ดไปข้างหน้า พร้อมกระโดดขึ้นไปเหยียบ ความเร็วในการออกตัวมีมากจนทำให้พุ่งถึงเสาหินได้ในอึดใจเดียว
        
 
         ทันทีที่มาถึงเป้าหมาย เด็กหนุ่มย่อตัวลงต่ำ เสี้ยววินาทีต่อมาก็ดีดตัวขึ้นสูงขึ้นพร้อมสเก็ตบอร์ด เขาเกือบจะลอยผ่านท่อนไม้ที่พาดยาวระหว่างเสาหิน แต่ล้อยางเจ้ากรรมดันไปเฉี่ยวเครื่องกีดขวาง
 
“ เคร้ง ” 
         
 
         ท่อนไม้ที่พาดยาวหลุดกระเด็นลงมากระแทกพื้นเต็มแรง ก่อให้เกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ
 
“ เอี๊ยด……. ” เด็กหนุ่มลงสู่พื้นพร้อมสเก็ตบอร์ด เขาใช้เท้าเบรกมันให้หยุด จากนั้นก็หมุนตัวกลับมาดู พิจารณาได้ครู่หนึ่ง ก็พึมพำเบาๆ สีหน้าฉายแววผิดหวังอย่างชัดเจน
 
“ เฮ้อ……ยังไม่สำเร็จ ” 
         
 
         ระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังเซ็งในอารมณ์อยู่นั้นเอง ก็บังเกิดเสียงตบมือจากทางด้านหลัง
 
“ แปะๆ ”  
          
 
         เด็กหนุ่มหันกลับมามอง สิ่งแรกที่เห็นก็คือ……….เด็กสาวนางหนึ่ง เธอมีใบหน้าเรียวยาว ดวงตาโตเปล่งประกายจริงจัง จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางเชิดเล็กน้อยทำให้ดูคล้ายคนรั้น เส้นผมดำขลับยาวสลวย หน้าม้าถูกปลดปล่อยให้ปลกจนดูลึกลับและน่าค้นหาอยู่ในที
 
“ อ้าว ว่าไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวทักสาวผู้มาเยือนแบบเนือยๆ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเด็กสาวนางนี้เป็นอย่างดี 
 
“ ก็ซักพักแล้ว นึกแล้วเชียวว่าต้องเจอนายที่สวนสาธารณะ ท่าสวยนี่นา ” เด็กสาววัยรุ่นตอบกลับ น้ำเสียงดูห้าวใหญ่ เมื่อนำมาประกอบกับเสื้อยืด กางเกงยีนส์ที่สวมใส่ มันให้ลุคหญิงเท่ที่เหล่าสาวกรี๊ดกร๊าด
 
“ สวยแค่ไหน มันก็พลาดอยู่ดี ” เด็กหนุ่มตอบเซ็งๆ 
 
“ เอาน่า อีกหน่อยนายก็โดดพ้น ” เด็กสาวให้กำลังใจ 
 
“ เชอะ กว่าจะทำได้ คงแก่ตายพอดี ” เด็กหนุ่มสบถ กิริยาส่ออาการหงุดหงิด
          
 
        ความเงียบเข้าครอบงำสองหนุ่มสาวอีกครั้ง ครู่หนึ่งเด็กหนุ่มหัวเขียวก็หันกลับไปเล่นสเก็ตบอร์ด ทั่วลานกว้างจึงมีแต่เสียงล้อยางบดกับพื้นปูน ทันใดนั้นเองเด็กสาวก็เอ่ยถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย 
 
“ เมื่อไหร่ นายจะกลับมาเรียน ”  
          
 
         เมื่อเจอคำถามนี้ เด็กหนุ่มก็ถึงกลับหยุดเล่นสเก็ตบอร์ด เขานิ่งอยู่พักใหญ่ อึดใจต่อมาก็ตอบกลับ 
 
“ เมื่อชั้นอยากกลับ ” 
 
“ มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ” เด็กสาวกล่าวลอยๆ พร้อมเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ลานกว้าง 
 
“ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของไอ้ต๋องเช่นกัน ” เด็กหนุ่มหัวเขียวขึ้นเสียง ท่าทางดูดุร้ายและโกรธเกรี้ยว เหตุเพราะเด็กสาวนางนี้คงไปแตะในเรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากให้แตะ
          
 
         เด็กสาวไม่เกรงท่าทีคุกคามของเด็กหนุ่ม ตรงกันข้ามกลับเดินตรงเข้าไปหาอย่างมาดมั่น เมื่อเหลือระยะห่างกันเพียงแค่หนึ่งก้าว เธอก็ยืนนิ่ง พร้อมพูดเสียงเข้ม
 
“ สรุป…….มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น นายควรกลับมาเรียนได้แล้ว ” 
 
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ ยัยบ้า ” เด็กหนุ่มตะโกนใส่สุดเสียง 
 
“ โครม ”                  
          
 
         เสียงดังโครมใหญ่ราวกับรถสิบล้อพุ่งกระแทกอะไรบางอย่าง ทว่านั่นไม่ใช่รถสิบล้อ แต่เป็นเสียงหมัดลุ่นๆที่กระทบใบหน้าจนทำให้เด็กหนุ่มล้มลงไปนอนหงายสิ้นท่า เจ้าของหมัดจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกเสียจาก…..เด็กสาวทอมบอยผู้เลือดร้อน 
 
“ อู้ย……ยัยบ้า เจ็บนะโว้ย ” เด็กหนุ่มกุมแก้มที่บอบช้ำจากแรงหมัด พร้อมลุกขึ้นมาตวาดด่า
 
“ สำหรับนาย จะให้พูดจากันด้วยภาษาคน คงไม่รู้เรื่อง มันต้องพูดกันด้วยกำปั้นนี่แหละ ถึงจะเข้าใจ ” เด็กสาวเหลือบแลด้วยหางตา พลางกล่าวเรียบๆ
 
“ หน็อย……ทนไม่ไหวแล้ว เอะอะอะไรก็ใช้กำลัง ” เด็กหนุ่มหน้าบูดบึ้งด้วยความโกรธเกรี้ยว อึดใจต่อมาเขาก็บันดาลโทสะด้วยการพุ่งเข้าใส่เด็กสาวราวกับวัวคลั่ง 
         
 
         เด็กสาวฉากหลบการจู่โจมที่โง่เขลา จากนั้นก็อาศัยจังหวะที่คู่ต่อกรคว้าลม เพื่อเตะตัดขา ส่งผลให้เด็กหนุ่มถึงกลับลอยถลาไปกลางอากาศ ปิดท้ายด้วยการล้มลงไปนอนบนพื้นอีกคำรบ 
 
“ หน็อย……. ยังไม่จบหรอก ” เด็กหนุ่มไม่ยอมง่ายๆ เขารีบลุกขึ้น พร้อมพุ่งใส่เด็กสาวอีกครั้ง คราวนี้โดนบาทาถีบสวนเข้ามาที่หน้าท้อง ทำให้ทรุดกายลงไปคุกเข่างอตัว 
 
“ อุ้บ…..จุก หน็อย…..แน่ ” แม้เด็กหนุ่มจะรู้สึกจุกเสียด แต่เขาก็พยายามจะคว้ากายเด็กสาว ทว่าอีกฝ่ายรู้ทันแผนโง่ๆ เลยหมุนตัวหลบและศอกกลับเข้าไปที่ขมับ
 
“ ปัง ” 
 
“ โอ๊ย ” เด็กหนุ่มถลาลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้ง แต่ไม่นานเจ้าจอมดื้อก็ฟื้นตัวและลุกขึ้นมาคว้าจับเด็กสาวอีก ทว่าก็ได้แต่คว้าลม เพราะเธอว่องไวเกินกว่าจะพลาดท่าเสียทีแบบง่ายๆ
        
 
        เด็กหนุ่มโดนอัดกระจาย เขาโดนประเคนทั้งเท้า เข่า ศอกและหมัด นับว่าเด็กสาวนางนี้มีทักษะการต่อสู้ที่ดีเยี่ยม
         
 
        10 นาทีผ่านไป เด็กหนุ่มก็สิ้นฤทธิ์ เขานอนแผ่สองสลึงบนพื้นปูน ดวงตาเล็กหยีมองท้องฟ้าที่มืดมิด มีเพียงเสียงหอบเหนื่อยออกมาเป็นระยะ
 
“ แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……”  
         
 
        เด็กสาวทรุดกายลงนั่งข้าง ใบหน้ายาวแหงนขึ้นมองท้องฟ้ามั่ง แต่ก็มิได้กล่าวคำใดออกมา หลังจากความเงียบเข้าครอบงำได้ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มหัวเขียวก็เอื้อนเอ่ย 
 
“ ท้องฟ้าที่นี่ไม่สวยเลย ไม่เหมือนท้องฟ้าที่ปทุม ” 
 
“ ใช่ ท้องฟ้าที่นั่นสวยกว่ามาก ว่าแต่นายหายบ้ารึยัง ” เด็กสาวถามเรียบๆ แต่ถ้าฟังให้ดี ก็พบว่าแฝงแววห่วงใยอยู่ไม่น้อย 
 
“ ก็ดีขึ้นมั่งแล้วล่ะ แต่รู้สึกว่าเธอจะอัดชั้นหนักไปหน่อยนะ อู้ย…. ” เด็กหนุ่มตอบกลับ พลางลูบคลำรอยฟกช้ำที่ปรากฏ 
 
“ ฮะๆ โทษที มันจำเป็นน่ะ เพราะนายมันพวกหัวดื้อ ต้องใช้ไม้แข็งแบบนี้ถึงจะเอาอยู่ ” เด็กสาวตอบขำๆ 
 
“ ฮะๆ พูดง่ายเนอะ ” เด็กหนุ่มนอนอมยิ้ม ดวงตาเรียวปิดพริ้ม 
 
“ ก็มันจริงนี่ ” เด็กสาวโต้กลับ 
 
“ เชอะ ” เด็กหนุ่มสบถเบาๆ 
         
 
         ความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้ง แต่ไม่นานเด็กสาวก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง ดวงตาของเธอยังจับจ้องที่ฟ้ามืด 
 
“ ต๋องฝากมาบอก……..ทุกสิ่งที่เกิด มันไม่ใช่ความผิดของนาย เป็นอุบัติเหตุ ขอให้กลับมา เพื่อนทุกคนก็คิดแบบนั้น ”  
 
“ อื้อ……. ” เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ พลางเอามือขวาก่ายหน้าผากของตัวเอง 
 
“ แล้วนายจะกลับมาเรียนมั้ย ” เด็กสาวถามอีกครั้ง 
 
“ อาจจะ แต่ไม่รู้ว่ากลับไปตอนไหน ” เด็กหนุ่มตอบเบาๆด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
          
 
         เด็กสาวเหลือบมองด้วยหางตา เธอจึงพบว่ากายของเด็กหนุ่มสั่นเบาๆ น้ำใสเริ่มไหลออกจากดวงตา โดยมีมือขวาที่ก่ายหน้าผากบดบัง  
        
 
         แววตาของเด็กสาวดูอ่อนโยนลง เธอเอื้อมมือมาจับศีรษะของเด็กหนุ่ม พร้อมลูบไล้ไปมาอย่างนิ่มนวล
 
…………………..
 
“ บรื้น….. ”  
          
 
        เสียงเครื่องมอเตอร์ไซด์ดังสะท้านกลางความเงียบยามราตรี ครู่หนึ่งมันก็แล่นมาหยุดที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง ทันทีที่จอดสนิท เด็กหนุ่มหัวเขียวก็ดับเครื่อง
        
 
         เด็กสาวทอมบอยที่ซ้อนท้ายกระโดดลงจากรถ พร้อมกล่าวขอบคุณ 
 
“ ถึงบ้านแล้ว ขอบใจที่มาส่ง นายวิน ” 
 
“ จะมาขอบใจทำแป๊ะอะไรกันเล่า บ้านชั้นก็อยู่ข้างบ้านเธอ ยัยทอมบอยบ้าพลัง ” เด็กหนุ่มหัวเขียวตอบกลับ ท่าทางกวนประสาท
 
“ ฮ้า…..ว่าไงนะ เมื่อกี้นี้นายเรียกชั้นว่าอะไร ชื่อชั้นไม่มีหรือไง ” เด็กสาวพูดเครียดๆ พร้อมหักข้อมือดังด้วยอาการข่มขู่ 
 
“ เหอๆ…..ล้อเล่นจ้า… จะพูดใหม่อีกครั้งนะ เอ่อ….ไม่ต้องขอบใจชั้นหรอก แม่คุณ “จันทรา” เหอๆ ” เด็กหนุ่มหัวเขียวยิ้มแหยๆและตอบใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ส่อสำเนียงเอาใจ ด้วยเกรงจะต้องโดนตื้บรอบสอง 
 
“ ดีมาก แต่คราวหลังไม่ต้องเรียกเต็มยศแบบนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมา เคยมีซักครั้งมั้ยที่จะไม่กวน เรียกใหม่เดี๋ยวนี้ ” เด็กสาวเริ่มขึ้นเสียง 
 
“ จ้าๆ คุณนายจัน กระผมนายมาวินผิดไปแล้วครับท่าน ” เด็กหนุ่มปรับคำพูดใหม่ แต่เขาก็แกล้งล้อเลียนด้วยการค้อมตัวลงต่ำราวกับบ๋อยโรงแรมชั้นดี 
 
“ ตุบ ”                              
 
“ โอ๊ย ก็พูดดีๆแล้วนี่นา เธอมาเตะก้นชั้นทำไม ” เด็กหนุ่มแหกปากร้อง เพราะโดนหวดเข้าไปที่แก้มก้นด้วยฝ่าเท้าแบบเต็มรัก 
 
“ เออ คำพูดน่ะโอเค แต่ท่าทางนายมันกวนเบื้องต่ำชะมัด เห็นแล้วคันเท้าน่ะ ” เด็กสาวตอบเสียงต่ำ ดวงตาฉายแววหงุดหงิด 
 
“ เชอะ ไปแล้ว ทำคุณบูชาโทษชัดๆ ” เด็กหนุ่มเอ่ยลา พร้อมลากมอเตอร์ไซค์แต่งยี่ห้อฮอนด้าเข้าไปเก็บในบ้านสองชั้นหลังโทรมๆที่ตั้งอยู่ข้างบ้านของจันทรา          
        
 
         หลังจากเด็กหนุ่มเข้ารั้วบ้านเป็นที่เรียบร้อย เด็กสาวที่ยืนส่งด้วยสายตาก็เตรียมหันหลังกลับ ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงแหลมเล็กที่กวนประสาท 
 
“ ไปล่ะนา…..คุณนายจัน สาวคลุ้มคลั่ง บ้าพลัง อีกหน่อยขึ้นคานไม่มีใครเอา ฮะๆ…… ” 
 
“ หน็อย…… ไอ้นายวิน ” เด็กสาวหันหลังกลับในทันที พร้อมวิ่งไปที่ประตูบ้าน หวังเอาเลือดปากเด็กหนุ่มออกอีกซักหยดสองหยด แต่ก็ช้าเกินไป เจ้าจอมแสบได้แวบหายเข้าไปในบ้านเป็นที่เรียบร้อย 
 
“ หน็อย…… ไอ้บ้าห้าร้อย ” เด็กสาวตะโกนด่าไล่หลัง 
 
“ สองร้อยห้าสิบก็พอ ที่เหลืออีกครึ่งชั้นแบ่งให้เธอ ” เสียงกวนๆของเด็กหนุ่มดังออกมาจากในบ้าน 
 
“ เออ พรุ่งนี้เช้าไปส่งชั้นกลับบ้านด้วยล่ะ ” เด็กสาวตะเบ็งเสียงตอบ 
 
“ จ้า….. คุณนายจัน ฮ่าๆ…… ” เด็กหนุ่มตอบกลับ พร้อมหัวเราะกวนๆ 
 
“ ฮึ่ม…… ฝากไว้ก่อนเถอะ พรุ่งนี้ชั้นจะอัดนายให้หน้าแหกเลยทีเดียว ” เด็กสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถึงกระนั้นก็ไม่อาจทำอะไรเด็กหนุ่มได้ เพราะเขาได้หลบเข้าไปในบ้านแล้ว
 
……………………
          
     ทันทีที่เด็กหนุ่มเข้ามาในบ้าน ก็พบกับ….ห้องรับแขกที่มีโซฟาเก่าๆตั้งอยู่ ด้านหน้ามีแอลอีดีทีวีขนาด 50 นิ้ว ข้างๆทีวีมีเครื่องเล่นเกมเพลย์ 8 บนพื้นมีแผ่น DVD เกมหลายแผ่นกองอยู่อย่างไร้ระเบียบ
         
 
       เขาเดินผ่านห้องนั้น แล้วขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง จากนั้นก็ตรงไปยังห้องนอน เมื่อมาถึงก็พบกับประตูไม้ที่มีภาพในโปสเตอร์ของนักกีฬาเอ็กซ์ตรีมติดอยู่         
        
 
        เด็กหนุ่มเข้าไปในห้อง มันดูรกรุงรังราวกับรังหนู ผ้าปูบนเตียงยับยู่ยี่ หมอน ผ้าห่มกระจัดกระจาย มีชั้นวางของกระหนาบพื้นที่ผนังทั้งสองข้าง ภายในนั้นอัดแน่นไปด้วยแผ่นเกมคอมพิวเตอร์และหนังสือการ์ตูนหลายสิบเล่ม
         
 
        เมื่อเหลือบมองไปด้านในสุด ก็ปรากฏโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่มีคอมพิวเตอร์กำลังสูงวางเรียงถึงสามเครื่อง มีโน๊ตบุ๊คอีกหนึ่งตัววางอยู่ใกล้ๆ นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อีกหลายรูปแบบที่ไม่อาจบรรยายได้หมด ทำให้ว่าห้องนี้ดูคล้ายสถานีอวกาศที่แสนไฮเทค
         
 
        เด็กหนุ่มโยนเป้สะพายหลังลงบนที่นอน หลังจากนั้นก็เดินมาเปิดคอมพิวเตอร์ทั้งสามเครื่อง โน๊ตบุ๊คอีกหนึ่งตัว เพื่อให้พวกมันทำงาน
         
 
        เด็กหนุ่มเวียนไปตรวจดูการทำงานของคอมพิวเตอร์ทุกเครื่อง ไม่นานพวกมันก็พร้อมออนไลน์ เพื่อท่องไปในโลกไซเบอร์ที่ไร้ขอบเขต นิ้วของเขาเคลื่อนที่บนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาอ่านข้อมูลที่ปรากฏบนจอภาพอย่างเร่งรีบ
       
 
         ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้น เสียงรอสายเป็นเพลงร็อกมันๆที่ใช้ประกอบการ์ตูนเรื่องเคนชิโร่ หมัดเทพเจ้าดาวเหนือ เขากดรับสายในทันที เพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถูกตั้งเสียงรอสายเป็นเพลงนี้ 
 
“ ว่าไง ตุ้ยนุ้ย มีไรวะ ไอ้น้อง ” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม สายตาจับจ้องไปที่คอมตัวที่สามและตัวที่สี่ นิ้วมือกดแป้นพิมพ์ถี่ยิบราวกับปืนกล 
 
“ มีสิครับ พอดีผมมีเกมสนุกๆมาให้พี่เล่น ” เด็กเรียนร่างเตี้ยอ้วนที่ปลายสายตอบกลับ 
 
“ เออ เกมไร แนวไหน เล่นยังไง ” มาวินถามรัวเร็ว สายตาและนิ้วมือยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง 
 
“ เป็นแนวแฟนตาซี สร้างตัวละคร ลุยดันเจี้ยน เก็บเลเวลครับ ” ตุ้ยนุ้ยตอบ น้ำเสียงดูนอบน้อม 
 
“ ไม่เอา ชั้นขี้เกียจเล่นเกมแนวเก็บเลเวล เปลืองเวลาว่ะ ” เด็กหนุ่มปฏิเสธทันที 
 
“ น่า….พี่ลองเล่นหน่อยเถอะ เกมนี้เพิ่งมาใหม่เลยนะ มีหลายอาชีพให้เลือกเล่น แถมมีแนวทางการเล่นนับร้อยแบบ…… ” ตุ้ยนุ้ยสาธยาย พร้อมจูงใจต่างๆนานา 
 
“ พอเลย ไม่ต้องพ่นแล้ว ไอ้ตุ้ยนุ้ย สรุปว่าจะให้ชั้นเล่นไอดีของแก ใช่มั้ย ” เด็กหนุ่มกล่าวขัด เพราะในยามที่ตุ้ยนุ้ยเล่นเกมอะไรไม่ผ่าน เขามักจะให้มาวินช่วยเล่นเป็นประจำ 
 
“ เอ่อ….ชะๆ….ใช่ครับพี่ พอดีเกมนี้เป็นแนวเก็บเลเวลที่ใช้คีย์บอร์ดบังคับ ผมใช้มันไม่เก่งเท่าพี่ เลยมาขอให้ช่วย ” เด็กหนุ่มร่างอ้วนพูดเสียงอ่อยๆ เพราะถูกดักคอได้สำเร็จ 
 
“ ก็พอไหวนะ…… ว่าแต่คราวนี้แกจะให้อะไรชั้นเป็นการตอบแทนวะ ” มาวินถามเด็กหนุ่มรุ่นน้อง 
 
“ ฟาคราย 13 เป็นไง พี่ยังไม่เคยเล่นเกมนี้ ผมจะแฮกจากเซิรฟ์เวอร์หลักและเอามาถวายให้ถึงที่เลย สนใจมั้ย ” ตุ้ยนุ้ยเสนอ น้ำเสียงดูล่อใจ
 
“ โอเค ชั้นจะอัดศัตรูแล้วเก็บเลเวลให้ประมาณสองชั่วโมง หลังเสร็จงาน แกก็อัปโหลดฟาคราย 13 ลงที่เว็บประจำ จากนั้นชั้นจะเข้าไปโหลดเอง ว่าแต่เกมที่จะให้เล่น มันมีชื่อว่าอะไร ” มาวินตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด เพราะฟาครายเป็นซีรีส์เกมที่เด็กหนุ่มโปรดปรานเอามากๆ เนื่องจากมันเป็นเกมแนวชู้ตเตอร์ที่ใช้กราฟิกสูงและถ้าเลือกเล่นในระดับยากสุด แม้แต่เซียนเกมอย่างเขาก็อาจเล่นไม่ผ่าน นับเป็นเกมที่ท้าทายฝีมือเป็นอย่างยิ่ง 
 
“ เกมนั้นมีชื่อว่า The Dark World ” ตุ้ยนุ้ยตอบสั้นๆ จากนั้นเขาก็ตัดสาย 
         
 
         พอการสนทนาจบลง เด็กหนุ่มหัวเขียวก็หันมาโหลดเกมออนไลน์จากเซิร์ฟเวอร์หลัก ขั้นตอนต่อมาคือติดตั้งลงบนเครื่องคอม แล้วเข้าสู่ตัวเกมโดยใช้ ไอดี พาสเวิร์ดที่ตุ้ยนุ้ยส่งมาให้ทางไลน์ ทันทีที่ล็อกอินเข้าไป เขาก็พบกับ……. 
 
“ The Dark World ” 
         
 
         เกมแนวอัศวินโบราณที่ใช้กราฟิกระดับสูงได้ปรากฏตรงหน้า ไม่นานเขาก็พบกับตัวละครที่หนุ่มรุ่นน้องสร้างขึ้น
         
 
         ตัวละครนั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาหน่อมแน้ม ผมสั้นสีส้มเป็นกระเซิง ร่างเพรียวบางแบบอิสตรีถูกซ่อนอยู่ในเสื้อแขนกุดสีขาว กางเกงผ้าฝ้ายบางสีส้ม เครื่องป้องกันเป็นเกราะหนังสีดำ เมื่อมองไปที่อาวุธประจำกาย จะเห็นเพียงดาบผุๆสนิมเขรอะจำนวนสองเล่ม 
 
“ โห…….ดูเผินๆโคตรกากเลยว่ะ ไหนดูอย่างละเอียดซิ นายมีอะไรมั่ง ” มาวินไล่ดูข้อมูลที่เมนูเกม สิ่งแรกที่เห็นก็คือ…..รายละเอียดของตัวละครที่กำลังเล่น 
 
ชื่อ จาฟัส     เพศ ชาย     อาชีพ นักดาบ 
LV.10 
พลังชีวิต 350/350              กำลัง     15           โชค    12                  
พลังกาย 80/80                ความเร็ว  20         ปัญญา  6 
พลังเวทย์ 32/32               ทนทาน    8             ทักษะ 10 
 
“ โห…… ไม่เลวแฮะ เจ้าตุ้ยนุ้ยเล่นสายตีเร็ว เข้าทางเรา แบบนี้เล่นง่ายหน่อย ไหนดูรายละเอียดของอุปกรณ์ซิ ” พอเด็กหนุ่มเห็นค่าพลัง ก็สามารถวิเคราะห์แนวการเล่นได้ในทันที สิ่งที่เขาจะทำในเวลาต่อมาก็คือกดดูเมนูอุปกรณ์ของตัวละคร 
 
อุปกรณ์                          
หัว      =  ไม่มี                  มือซ้าย = ดาบเหล็กสนิมเขรอะ           เครื่องประดับ = ไม่มี 
เสื้อผ้า =  เสื้อชาวบ้าน       มือขวา = ดาบเหล็กสนิมเขรอะ 
เกราะ  =  เกราะหนัง                
รองเท้า =  รองเท้าหนัง 
 
“ ฮะๆ โหลจริงว่ะ สมกับเป็นตัวละครเลเวล 10 เลย คอยดูนะเจ้าอ้วน อีกสองชั่วโมงตัวละครของแกต้องเข้าขั้นเทพ ฮ่าๆ ” เด็กหนุ่มหัวเราะเยาะอุปกรณ์เสี่ยวแดกตามสไตค์พวกเลเวลต่ำ เขามั่นใจว่าสามารถปั้นตัวละครนี้ให้เทพภายในเวลาสองชั่วโมง เนื่องจากตัวละครนี้เป็นสายตีไว ซึ่งเป็นแนวถนัดของมาวิน
 
“ อืม…… เอางี้ เปิดมาก็ลงดันเจี้ยนเลเวล 30 เลยดีกว่า ” เด็กหนุ่มเหมือนจะเปรี้ยว เพราะทันทีที่เล่น เขาก็เริ่มเข้าดันเจี้ยนที่เหมาะกับพวกระดับ 30 ทั้งที่ตัวละครของตนมีระดับแค่ 10 เท่านั้น 
          
 
         ถ้าผู้เล่นทั่วไปเข้ามาก็เหมือนฆ่าตัวตาย แต่ไม่ใช่มาวิน เขาสามารถบังคับตัวละครลุยฝ่านักรบโครงกระดูก สมุนตัวหลักในดันเจี้ยนอย่างง่ายดาย การโจมตีที่หนักหน่วงมิได้ต้องผิวตัวละครเลยแม้แต่น้อย เพราะการอ่านจังหวะและฝีมือการบังคับของเด็กหนุ่มอยู่ในระดับสุดยอด
       
 
        มาวินมักเปิดฉากด้วยการฟันรัวๆ จากนั้นก็ฉากออกมาแล้วปล่อยคลื่นพายุน้อยๆใส่กลุ่มศัตรู พอพวกมันเริ่มรุมเข้ามา เขาก็พลิกแพลงหลอกล่อจนหลุดจากวงล้อมได้ทุกครั้ง ปิดท้ายด้วยวิ่งหนีสลับหันกลับไปสู้ เพื่อไล่เก็บศัตรูที่ล้ำหน้า 
          
 
        นิ้วทั้งสิบพลิ้วไหวบนแป้นพลาสติกสีดำ เขาเพลิดเพลินกับการต่อสู้อยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พบกับบอสใหญ่ประจำดันเจี้ยน 
         
 
         บอสใหญ่เป็นปีศาจโครงกระดูกในเสื้อคลุมตัวโค่ง มันสูงราวสามเมตร ในมือถือดาบยาวทรงโค้ง ส่วนอีกข้างถือโล่โครงกระดูก บนศีรษะสวมมงกุฎทอง ท่าทางดูน่าสะพรึงน่ากลัว 
         
 
         เด็กหนุ่มคอนโทรลตัวละครให้เคลื่อนที่ไปมา ด้วยบอสใหญ่มีการโจมตีที่รุนแรงมาก ถ้าพลาดก็ตายในดาบเดียว บางครั้งปีศาจร้ายก็พ่นลาวาออกจากปาก แต่เด็กหนุ่มก็สามารถหลบหลีกได้อีก 
 
“ ไอ้ตัวนี้ฝีมือใช่ย่อยแฮะ ตีเร็วใช้ได้ พลังป้องกันเราอ่อนซะขนาดนี้ โดนปังเดียว ได้ไปหาเง็กเซียนฮ่องเต้แน่ ลองสเต็ปหนีไปเรื่อยๆ เพื่อดูจังหวะก่อนดีกว่า ” มาวินประเมินสถานการณ์อย่างใจเย็น
          
 
         มาวินบังคับตัวละครให้พลิ้วหลบการโจมตีอยู่หลายกระบวน ผ่านไปชั่วครู่ เขาก็ถึงบางอ้อ 
 
“ อย่างนี้นี่เอง ถ้าคู่ต่อสู้อยู่ในระยะประชิด เจ้าโครงกระดูกยักษ์จะโจมตีด้วยดาบประมาณสี่ห้าครั้ง หลังจากนั้นก็จะพ่นลาวาใส่ แต่ถ้าคู่ต่อสู้อยู่ไกล ก็จะพ่นลาวาใส่และตามเข้ามาฟันอีกประมาณสี่ห้าที พอพ่นลาวาออกมาครั้งนึง ต้องหยุดนิ่งประมาณสามวินาที เพื่อชาร์จพลังใหม่ เข้าใจหมดแล้ว ดีล่ะ ” 
       
 
         เมื่ออ่านทางได้ทั้งหมด มาวินก็ฉากหลบโดยตลอด จากนั้นก็อาศัยช่วงจังหวะที่ปีศาจโครงกระดูกหยุดชาร์จพลัง เพื่อเข้าเล่นงานด้วยทุกกระบวนที่มี ไม่นานนัก…… 
 
“ ตูม……. ” 
         
 
         เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมร่างปีศาจที่แตกออก กระดูกชิ้นเล็กๆที่กระจายออกมากลับกลายเป็นฝุ่นผงในบัดดล จังหวะเดียวกันก็ปรากฏข้อความภาษาไทยขึ้นบนหน้าจอ 
 
“ ยินดีด้วย คุณผ่านดันเจี้ยนระดับ 30 แล้ว ” 
 
“ ฮะๆ ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก ” เด็กหนุ่มดูค่าสเตตัส พบว่าตอนนี้เลเวลของตัวละครกระโดดไปที่ 29 แล้ว
 
“ อ้าว…….เพิ่งผ่านไปแค่ห้าสิบนาทีเองหรือเนี่ย น่าจะเล่นได้อีกซักเกมสองเกมนะ ” เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง 
 
…………………….
         
         เวลาล่วงเข้าเที่ยงคืนแล้ว มาวินกำลังนั่งดูคลิปกีฬาเอ็กตรีมเก่าๆ เขารอสายตุ้ยนุ้ยอยู่ ทันใดนั้นเองเสียงริงโทนหมัดเทพเจ้าดาวเหนือก็ดังขึ้นมา 
 
“ ฮัลโหล ไง ไอ้ตุ้ยนุ้ย พอใจกับผลงานมั้ย ” มาวินร้องทัก
 
“ สุดยอดมากครับ ตัวละครแม่งโดดไปที่เลเวล 38 แน่ะ แถมอาวุธแต่ละชิ้นที่ได้มาก็โคตรเทพเลย ตอนนี้ตัวละครผมเก่งเป็นอันดับต้นๆของเซิร์ฟเวอร์แล้ว พี่ทำได้ไงเนี่ย ” ตุ้ยนุ้ยตอบแบบลิ้นพันกัน น้ำเสียงดูตื่นเต้นดีใจ 
 
“ ของง่ายๆว่ะ ชั้นก็แค่เข้าไปลุยในดันเจี้ยนเลเวล 30 เท่านั้นเอง ” มาวินตอบแบบไม่ใส่ใจ เหมือนมันเป็นเรื่องง่ายที่ใครๆก็ทำได้ 
 
“ หา….. บ้าไปแล้ว ตัวละครผมมันเลเวล 10 แต่ดันทะลึ่งไปเล่นดันเจี้ยนเลเวล 30 แค่โดนลูกสมุนมันอัดทีเดียว พี่ก็ม่องแล้วมั้ง ” ตุ้ยนุ้ยอุทานดัง
 
“ ก็อย่าให้โดนอัดสิ แค่นี้ก็ไม่ตายแล้ว ” มาวินตอบเฉยเมย
 
“ พูดน่ะมันง่าย แต่ไม่มีใครทำได้หรอก พี่โม้ผมรึเปล่า ทำได้ไง บอกหน่อยสิครับ อย่ากั๊กความรู้กันเลย ” ตุ้ยนุ้ยยังไม่เชื่อ 
 
“ เหอ เหอ เหอ ” มาวินหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ไม่กล่าวคำใดต่อไป เพราะพูดอย่างไร ตุ้ยนุ้ยก็ไม่เชื่ออยู่ดี เด็กหนุ่มจึงกดตัดสายโดยเร็ว
          
 
          มาวินเริ่มดาวน์โหลดเกมฟาคราย 13 ที่หนุ่มรุ่นน้องแอบแฮกแล้วเอามาปล่อยบนเว็บอัปโหลดสาธารณะอย่างเร่งร้อน พอโหลดเสร็จ ก็รีบกดติดตั้ง กระบวนการทุกอย่างกินเวลาไม่นาน เนื่องจากคอมพิวเตอร์ที่ใช้มีกำลังประมวลผลสูง  
           
 
         ไม่นานนัก ภาพกราฟิกของเกมระดับสูงก็ปรากฏ มันเป็นฉากป่าดงดิบสุดโหดที่มีตัวละครหน้าตาคล้ายแรมโบ้ยืนอยู่กลางฉาก
 
“ ฮะๆ เยี่ยมไปเลย ขอต้อนรับสู่โลกของมาวิน ” เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ ดวงตาลุกวาวเป็นประกายราวกลับเห็นอัญมณีล้ำค่าอยู่ตรงหน้า
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจJalandoนักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter