บ้านคณินธร

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
*ทำไมบ้านเงียบจังเลย...หายไปไหนกันหมดนะ*
หลังจากที่กล่อมเด็กชายอะตอมนอนกลางวันจนหลับไปแล้ว นิชาก็เดินตามทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณสวนหย่อมหลังบ้านเธอก็ไม่พบใคร หญิงสาวจึงเดินถือหนังสืออ่านเล่นไปนั่งอ่านในศาลาสีขาวซึ่งตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้นานาพันธ์ที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงามไม่มีที่ติเลยทีเดียว นิชานั่งไปได้สักพักเธอก็เริ่มง่วง เธอจึงเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมานิชาก็ต้องตกใจเพราะเธอกลับมานอนที่ห้องของเธอทั้งๆ ที่เธอจำได้ว่าเธอเดินออกไปที่สวนด้านนอก
*นี่เราละเมอกลับห้องเองหรือ ไม่น่าใช่นะ หรือว่าจะมีใครพาเราขึ้นมา*
*คุณตื่นแล้วเหรอ*
*อุ๊ย! ตกใจหมดเลย ทำไมคนบ้านนี้ถึงชอบมาเงียบๆ นะ*
*ผมนั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งนานแล้ว คุณไม่สังเกตเห็นผมเอง*
*จริงหรือค่ะ แล้วคุณเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง ก็ผมเป็นเจ้าของบ้าน จะเข้าออกห้องไหนก็ได้*
*แต่ตอนนี้ห้องนี้เป็นของฉันแล้ว คุณควรเคารพสิทธิของฉันด้วยค่ะ*
*ผมจำเป็น เพราะว่าผมไม่สามารถปล่อยให้คุณนอนตากลมเย็นๆ แบบนั้นเป็นเวลานานได้*
*คุณเป็นห่วงฉันหรือค่ะ*
*ผมแค่ทำหน้าที่นายจ้างที่ดีก็เท่านั้น*
สองพ่อลูกนี่นิสัยเหมือนกันเลย ปากแข็ง
นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป
*โดยการอุ้มฉันขึ้นมาส่งที่ห้องอย่างนั้นหรือค่ะ*
*ใช่…*
*เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วง*
*ก็ผมบอกแล้วไงว่า...*
คณินธรจำต้องหยุดคำพูดลงเพียงเท่านั้นเพราะนิชาพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
*คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดเถอะค่ะ แต่ฉันคิดอย่างที่พูดจริงๆ ค่ะ*
*เอาเถอะผมไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว...ผมไปละ*
*ฮือ ฮือ คุณครูไม่สบายหรือครับ คุณครูอย่าตายนะครับ*
เด็กน้อยวิ่งร้องไห้เดินผ่านหน้าของคณินธรเข้ามาถามอาการของนิชาด้วยน้ำตานองเต็มใบหน้า
*น้องอะตอมรู้ได้ยังไงครับว่าครูไม่สบาย*
*ยายอุ่นบอกครับ*
*อ๋อ! แต่ตอนนี้ครูสบายดีแล้วนะครับ แล้วครูก็ยังไม่ตายด้วย*
นิชาพูดพร้อมกับทำท่าชกมวยประกอบคำพูดของเธอ การกระทำของเธอทำให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ในที่สุด
*จริงๆ นะครับ คุณครูจะอยู่กับผมไปนานๆ ใช่ไหมครับ*
*ครับ...ครูให้สัญญา...เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันดีกว่านะ*
*ครับ*
ภาพตรงหน้าทำให้คณินธรเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน
เช้าวันใหม่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*ค่ะ...มาแล้วค่ะ*
เมื่อเปิดประตูออกไปนิชาก็ต้องแปลกใจที่เห็นใบหน้าของคนที่มาเคาะประตูห้องของเธอ
*มีอะไรหรือเปล่าค่ะ*
*วันนี้ผมจะเข้าเมืองคุณอยากจะได้อะไรไหม*
*ฉันขอไปด้วยได้ไหมค่ะ*
*แล้วใครจะอยู่กับอะตอมละ*
*พาอะตอมไปด้วยสิค่ะ*
*ผมไม่อยากให้แกออกไปพบคนแปลกหน้า*
*คุณกลัวมากเกินไปแล้วค่ะ แกยังเป็นเด็กอยู่เลย แล้วแกก็ไม่ได้มีอาการตลอดเวลาสักหน่อย แกก็เหมือนกับเด็กทั่วๆ ไปที่ยังอยากจะเล่นซน อยากเที่ยวสนุกๆ เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ นะค่ะ แกควรจะได้เรียนรู้โลกภายนอกเหมือนกับเด็กปกติทั่วไปนะค่ะ*
*คุณคิดว่าคุณดูแลแกได้ใช่ไหม*
คณินธรถามนิชาเพื่อที่เขาจะได้วางใจได้ว่าอะตอมจะได้รับการดูแลอย่างดีจากนิชาระหว่างที่อยู่นอกบ้าน
*ค่ะ...ฉันจะดูแลอะตอมอย่างดีเลยค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปเตรียมตัวอีกครึ่งชั่วโมงคุณกับอะตอมไปรอผมที่หน้าบ้าน*
*ตกลงค่ะ*