ล่าก่อนะสุดที่รักของฉัน....

8.2

เขียนโดย S2000

วันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 17.59 น.

5 ตอน

1 วิจารณ์

7,583 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2557 10.28 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

3วันผ่านไป
"ใต้ผ้าห่มยังหนาว หนาวไปถีงหัวใจ
ความเหงามันคอยจะทำให้หนาวแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่
ใต้ผ้าห่มยังหนาว เหงาเหลือเกิน จะทนแถบไม่ไหว
เธออยู่ไหน ทำอะไร ช่วยฉันที.....
กลับมากอดฉันที"ฉันนั่งเล่นกีร์ต้าร้องเพลงไปร้องไห้ไปแต่มันก็ยังลืมเขาไม่ได้
"นี่คุณลูกเรามันบ้าไปแล้วรึป่าวไปนั่งร้องเพลงในห้องน้ำน่ะ"(ที่ร้องมีแยอะแยะไม่ร้องไปร้องในห้องน้ำ)
"ไม่รู้สิพ่อถามลูกสิ"
"นี่โฟร์เป็นอะไรรึป่าวลูก"คุณพ่อตะโกนเรียหฉัน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
"นี่พ่อทำไมลูกเงีบยไปล่ะ"คุณแม่พูด
"ไม่รุ้สิ"
"งั้นเราพังเข้าไปเถอะ"คุณพ่อพังประตูเข้ามาก็ต้องตกใจเพราะเห็นฉันนอนสลบอยู่ที่พื้นหร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากข้อมือ
"โฟร์ลูก"คุณแม่ร้องไห้ไปพูดไป
"เดี๋ยวผมไปเอารถก่อนคุณพาลูกออกไปรอนะ"คุณพ่อวิ่งไปเอารถแล้วรีบขับไปโรงพยาบาล
ณโรงพยาบาล
พอถึงโรงพยาบาลมีเจ้าหน้าทีพาฉันไปที่ห้องฉุกเฉิน
"นี่คุณลูกจะเป็นอะไรมารึป่าว"คุณแม่ถามคุณพ่อเสียงสั่น
"ลูกต้องไม่เป็นอะไรเชื่อผมสิ"คุณพ่อพูดปลอบใจคุณแม่
1ชั่วโมงผ่านไป
คุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับพยาบาลหนึ่งคน
"คุณหทอคะลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ"คุณแม่รีบวิ่งไปถามคุณหมอ
"คนไข้เสียเลือดมาก แค่ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ"คุณหมอพูด
"จริงหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ"คุณแม่พูดไปย้ิม
"ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"คุณหมอเดินออกมา
"คุณฉันว่าเราเข้าไปดูลูกกันเถอะ"คุณพ่อกับคุณแม่เข้ามาในห้องก็เจอกับร่างบางนอนอยู่บนเตียงมีสายอะไรไม่รุ้เยอะแยะไปหมด

เช้าวันต่อมา
"อืมมมมมม"ฉันลืมตาขึ้นก็เห็นคุณพ่อกัยคุณแม่นั่งอยู่ข้างๆ
"เป็นยังไงบ้างลูก"คุณแม่ถาม
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"ฉันยิ้ม
"แล้วทำลูกถึงได้เอามีดปาดแขนตัวเองล่ะลูก"คุณแม่ถามด้วยความสงสัย
"เอ่อ......."
"ยังลืมเรื่องไปป์ไม่ได้ใช่ไหมลูก"คุณพ่อพูด
"ค่ะ"
"งั้นพ่อจะส่งลูกไปเชียงใหม่จะได้ดีขึ้น"คุณพ่อพูด
"ก็ได้ค่ะ"

ตอน 1

สารบัญ

ตอน 3