[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน
เขียนโดย 
PhingYanchan
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.55 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 01.01 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
20) หน้ามือเป็นหลังมือ/สวีทได้อีก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Sasuke talk
ผมคงต้องไปจริงๆ ไปจากเธอ...
ก๊อกๆ...
"ซาสึเกะ...พอนายสอบเสร็จ วันนั้นอาจเป็นวันสุดท้ายที่นายต้องลาไอพวกบ๊องของนายแล้วนะ"
"รู้แล้วน่า! เลิกพูดถึงเรื่องนี้เหอะขอร้องล่ะอิทาจิ เพราะวันนี้ฉันต้องจัดของแล้วก็ตัดสินใจอีกเยอะแยะ"
"แล้วพอใจกับการจากลา...หรอ?"
"นี่!...เรื่องนั้นน่ะฉันปล่อยไปถึงไหนแล้ว ซากุระอยู่กับคาคาชิแล้ว พอใจยัง?"
"ฉันเชื่อว่านายทำได้มากกว่านี้แน่ซาสึเกะ..."เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของอิทาจิแต่เป็น....พี่ชิซุย
"ชิซุย นายมาทำอะไรที่นี่?"ผมถามเขา
"คุยเรื่องธุรกิจแล้วก็อะไรอีกมากมาย~"
"ฉันไม่เชื่อหรอก!"
"ก็แล้วแต่..."
"บอกมาว่ามาทำอะไรที่นี่?"
"บอกให้ก็ได้ว่ามาทำอะไร ฉันมาสืบว่าใครเป็นคนขับรถชนคาคาชิแถมอีกอย่าง..."
"อะไร?"
"รถที่ชนน่ะเป็นของอุจิวะ...เพราะฉะนั้นคนร้ายต้องอยู่ที่ตระกูลใหญ่ รถที่ชนน่ะเป็นรถสีดำตัดกับสีแดง"
"ห๊ะ!!แล้วเหตุเกิดวันที่เท่าไหร่"
"2วันที่แล้วนี้เอง" ห้ะทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ ได้ยินแต่ข่าวว่าเศรษฐีพันล้าน.....อะไรนี่แหละโดนรถชน?่อย่าบอกนะว่าเป็น...คาคาชิ!
"แล้วรู้ยังว่าใครชน?"
"ก็สันนิฐานว่าเป็นคนรอบตัวนายอ่ะนะ"
"หมายความว่าไง?"
"ก็ช่วงนี้นายเองมีเรื่องกับคาคาชิหนิ คนที่มีเรื่องกันส่วนใหญ่ก็มักถูกสันนิฐานเป็นคนแรกอยู่แล้วว่าอาจเป็น-"
"แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ รถที่ฉันใช้ก็สีดำตัดกับสีน้ำเงินด้วย"
"ฉันก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่านายเป็นคนทำ แต่แค่บอกว่าคนที่มีเรื่องส่วนใหญ่ก็ถูกสันนิฐานว่าเป็นคนที่ทำแต่คนสนิทของคนที่มีเรื่องกันอาจจะแค้นแล้วรอบทำร้าย"
"งั้นหรอ..."
"คนที่ทำอาจจะเป็นคนรอบข้างไม่ก็คนสนิทของนายก็ได้"ชิซุยมองผมแล้วเหลือบไปมองอิทาจิที่ยืนพิงขอบประตูอยู่
"..........."อิทาจิมองชิซุยเพื่อนเก่าอย่างเย็นชาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"นายจะบอกว่าอิทาจิทำหรอ..."
"บอกแล้วว่าแล้วแต่นายจะคิด รถมอเตอร์ไซค์น่ะมันเป็นหลักฐานว่ามันเป็นของใคร"
"ให้ฉันคิด! เหอะ!...ฉันว่าต้องคุยเลยมากกว่า"
"เอาให้ได้ข้อมูลนะ...ไปล่ะ"
ผมขออธิบายก่อนเลยว่า อุจิวะ ชิซุย คือตำรวจของคนในตระกูลอุจิวะที่ทำหน้าที่จับคนร้ายทั่วๆไปแต่กลับกันก็เป็นตำรวจของทุกๆตระกูล มันคือเรื่องปกติเพราะตำรวจคือผู้ที่ทำให้บ้านเมืองสงบสุข แต่.....การจับคนในตระกูลเดียวกัน มันก็แหม่งๆอยู่นะ เพราะอิทาจิก็เป็นเพื่อนกับชิซุยกันมานานแถมยังสนิทกันอีกด้วย สงสัยคงต้องคุยกันเองแล้วมั้ง
ก๊อกๆ.....
"ใคร?"อิทาจิถามกลับมาหลังจากที่ผมเคาะประตู
"ซาสึเกะ...."
"เข้ามา..."
"มีอะไรอีกล่ะ ซาสึเกะ?"
"นายเป็นคนขับรถชนคาคาชิใช่มั้ย?"
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม?"
"นายทำบ้าอะไรของนายรู้ตัวบ้างรึเปล่า!!!!"
"..........."
"นายกำลังพังตระกูลตัวเองอยู่นะเว่ย!!!!!!"
"..........."
"ฉันไม่อยากให้นายต้องติดคุก ไม่อยากให้ครอบครัวต้องพัง"
"......แล้ว?"
"ถ้านายทำอย่างนี้เพื่อตระกูลละก็....คำว่าพี่น้องและสายสัมพันธ์ของเราขาดกัน!!!"ผมใช้เนตรวงแหวนมองมันก่อนจะพูดด้วยความโมโห
".............ฉันยอมตัดขาดกับนายก็ได้ แต่คำว่าความหวังของนายจะมีมากกว่าครั้งแรก"
"ไร้สาระน่ะ ยอมบอกความจริงกับชิซุยซะ ไม่งั้นนายจะโดนมองว่าเป็นพวกทรยศตระกูล"
"หึ! รู้อะไรมั้ย?....ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายซาสึเกะ แต่ทำเพื่อผลประโยชน์ของฉันเองเพราะฉันต้องการที่จะทำให้นายเป็นCEOหลังจากนั้นฉันก็จะออกจากตระกูลเพื่อแยกไปทำธุรกิจส่วนตัวแล้วก็เหยียบนายให้ตกต่ำไปเรื่อยๆแล้วฉันจะเป็นผู้คลุมตระกูลอุจิวะ!!"อิทาจิมองผมแล้วแสยะยิ้มก่อนผมจะรู้ความจริงที่มันทำมาทั้งหมด
"อิทาจิ!!!!!"ผมกำหมัดง้างมือเตรียมต่อยหน้ามัน
"ซาสึเกะ ฉันจะช่วยให้นายได้เป็นCEOของอุจิวะก่อนก็ได้แล้วฉันจะสัญญาว่าฉันจะไม่ทำร้ายนาย....."
"ถอนคำพูดนั้นซะ!!ก่อนที่นายจะโดนต่อย"
"........."
"ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย!!!!"
"......"
!!!!(เสียง???)
" !!!!!!............"อยู่ๆมือผมก็หยุดไปเองทั้งๆที่มือกับหน้าของอิทาจิห่างกันคืบเดียวเอง
"นายคิดหรอว่ามือสกปรกของนายจะถึงหน้าฉันได้ง่ายๆ?"อิทาจิหลังจากที่หลับตาเมื่อเขาลืมตาขึ้นมามันทำให้ผมแทบช็อก!!!! ตาของอิทาจิก็เปลี่ยนไป
"นะ.....นาย...??"
"หึอย่าคิดเลยซาสึเกะ นายอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน...."
"อึก!!!..." มันบีบคอผมจนหายใจไม่ออก
".......นายคงทรมานล่ะสินะที่เห็นพี่ชายที่แสนดีกลับกลายเป็นปีศาจ คนรักก็ไปอยู่กับคนอื่น พ่อแม่ให้หมั้นกับคนที่ตนไม่ชอบ รันทดซะจริง!!! หึๆ......55555"
ผลั่ก!....
"อะแหะๆ!......นายทำเพื่อตัวเองงั้นหรอ....ฉันอยู่ได้โดยที่ไม่มีนายด้วยซ้ำไปเพราะในวันที่ฉันเดือดร้อนนายเองก็ปล่อยให้ฉันผ่านเองมันมาคนเดียวอยู่แล้ว"
"...........ฉันจะคอยดู......ในวันที่นายไม่มีฉันเหมือนกัน"
แกร่ก!(เสียงปิดประตู)
ตัดไปที่ซากุระกับคาคาชิ
Sakura talk
11:25
หลังจากที่มีบุรุษพยาบาลมาเช็ดตัวให้พี่คาคาชิเขาก็นอนมองฉันตลอด......
"มะ...มองอะไร? ฉันเขินนะ"(-////-)โรคจิต! ขนลุกอ่ะ
"เปล้า!!....ก็แค่มอง"
"เสียงสูงทำไม?"ฉันถามแล้วค่อยๆเดินไปหาเขา
"ดะ....เดินมาทำไม?!(0////0)"
"ตอบมา"
"ก็.....บุรุษพยาบาลน่ะ...เขามองฉันด้วยสายที่น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ เธอช่วยเช็คให้หน่อยได้มั้ยว่าทุกคนที่เข้ามาเช็ดตัวให้ฉันเขาไม่ใช่....เก้ง,กวางหรือ....เกย์น่ะ"
"ห๊ะ!!!! 55555 โอ้ย!พี่!!เรื่องพวกนี้น่ะฉันจะไปรู้ได้ยังไง???"
"ก็มันขนลุกหนิ!! เธอไม่ได้เป็นฉันเธอจะไปรู้อะไร"
"เอาเป็นว่าฉันเข้าใจพี่ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำก่อนนะจะได้เช็ดตัวให้มันเสร็จๆ"
"เอิ่ม....ครับ"
"นอนเฉยๆนะ จะเช็ดให้ละนะ"
"(0///////0)"
"หน้าพี่แดง พี่ตัวร้อนรึเปล่า?"
"มะ...ไม่ใช่สักหน่อย..ก็แค่....อาย(-//////-)"
"ถ้าพี่อายฉันต่อหน้าพ่อของพี่นี่ ท่านคงขำทั้งวันแน่ๆ เฮ่อ...เลิกเอาแขนมาบังสักทีเถอะเดี๋ยวก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าพอดีหรอก"
"คือฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ"พี่คาคาชิหน้าดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย ท่าทางต้องถามอะไรแทงใจตัวเองอีกแน่เลย
"ว่ามาสิคะฉันรอฟังอยู่นะ ไม่สบายใจหรือไม่เชื่อใจอะไรตัวฉันอีก?"
"ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เชื่อใจเธอแต่สิ่งที่ฉันอยากถามคือ..ในวันนึงถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเธอหรือ......ตายไป... เธอจะเป็นยังไง"
"ฉันคงเสียใจและอยู่ไม่ได้ ฉันรักพี่นะ คำถามเหมือนในละครแต่คำตอบมันอาจมีมากกว่าที่พี่ได้ยินจากปากฉันก็ได้ เพราะสิ่งที่อยู่ในใจคืออยู่ในใจอธิบายให้ฟังไปคงจะเข้าใจยาก แต่ในวันนึงที่พี่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง ความรู้สึกพวกนั้นมันมากกว่าที่พี่ได้ยินที่ฉันพูดในวันนี้"
".....คำตอบน่ะเป็นแค่ผลลัพธ์แต่สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจคือความจริง"
"ฉันรักพี่....ฉันรักผู้ชายที่ชื่อว่า ฮาตาเคะ คาคาชิ และจะรักตลอดไป"
"ฉันก็รักเธอ รักผู้หญิงที่ชื่อว่า ฮารุโนะ ซากุระ รักเท่าที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้"มือของเขามาลูบที่แก้มของฉัน ความอ่อนโยนของเขาทำให้ฉันรู้สึกโหยหามันมานาน ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่ฉันจะอยู่กับเขาฉันเชื่อว่าไม่มีชายคนไหนแล้วที่อ่อนโยนกับผู้หญิงอย่างฉันอีก
"ซากุระ....เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันอยากอยู่ด้วย..."
"แต่พี่ไม่ได้เป็น-"เขาเอานิ้วชี้มาแตะที่ปากของฉันเพื่อไม่ให้ฉันพูดต่อ
"มาทีหลังไม่สำคัญแต่อยู่ที่ว่ามาแล้วดี ไม่ทอดทิ้งเธอ อยู่กับเธอแล้วจะรักเธอตลอดไป แค่นั้นก็พอ"
"ขอบคุณที่พี่พูดคำๆนี้นะคะ" น้ำตาที่ไหลเป็นน้ำตาที่ปลื้มปิติยินดีกับสิ่งที่เขาพูด มือหนาของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉันแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยน
ฉันเริ่มคล้อยตามเขา หน้าของฉันเริ่มเข้าไปใกล้หน้าของเขาเรื่อยๆและใกล้เรื่อยๆก่อนที่ปากของฉันจะประกบกับริมฝีปากบางเฉียบของเขาอย่างเบาบาง จูบครั้งแรกมันเป็นจูบที่อ่อนโยนและบางเบาแต่มันช่างนานเหลือเกิน...
Writer talk
......
แกร่ก!!!!(เสียงประตู)
"ยัยถะ-.....ซากุร้า~"อิโนะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก็กลับเห็นอะไรที่หวานตาของตัวเองพร้อมกับอึ้งและตกใจไปพร้อมๆกัน
"ทำหน้าอย่างกับเห็น-.....OMG!!!!"เท็นๆที่เดินมาก็สะกิดอิโนะที่ยืนแข็งและของที่ถือมาก็ตกเกลื่อนกลาดไปหมด
"ยึ้ย!! อะ..คือ..."ฮินาตะที่เดินตามหลังมาก็เขินไปด้วยแล้วไปหลบหลังเท็นๆ
"หา?!!!!!!!"เทมาริก็รู้สึกเขินน้อยๆกับพวกเพื่อนของตัวเองด้วยที่เห็นเพื่อนสาวอีกคนของเธอกำลังจูบชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้
"(>/////////<)/ (0///////////0)" หน้าของแก๊งสาวๆหน้ากลับขึ้นสีแทนซะอย่างงั้น
"ฉันว่าเรามาผิดจังหวะ~...แต่มันก็ใช่เลย~"
"เหมือนในซีรีย์เกาหลีเป๊ะ~"
"อยากเห็นฉากนี้ให้มันนานๆนะคะ~"
"ช็อตเด็ดกีฬาแชมป์เลยล่ะแก~ พลาดฉากนี้ไม่งาม"
คาคาชิถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแล้วกระซิบข้างหูเธอว่า...
"เพื่อนของเธอเห็นหมดแล้วนะ" เธอหันตามสิ่งร่างสูงบอกก็พบเพื่อนที่ยืนขาอ่อนกันอยู่
"พวกแก!! หะ...เห็น...รึเปล่า?"
"เห็นจังๆ2ตา แกต่ออีก10นาทีก็ได้นะ อยากดูนานๆ"เท็นๆกวนพูดประชดซากุระจนอาย
"โรคจิตรึเปล่าเนี่ย!"
"ใครโรคจิตกันแน่!? มาจูบกันที่โรงพยาบาลเนี่ยห้ะ! เล่นอย่างนี้ฉันไปหาซาอิก็ได้!!"อิโนะพูดติดอิจฉานิดๆ
"เรื่องอย่างนี้ฉันว่าน่าจะออกไปข้างนอกดีกว่านะ รบกวนเวลาพวกเขาเปล่าๆ ฮิๆ"ฮินาตะอดใจไม่อยู่ที่จะแกล้งเพื่ิอนสาวผมชมพูไม่อยู่
"เอิ่ม....คือถ้าขัดจังหวะจริงๆก็ขอโทษด้วยนะซากุระ" ร่างบางยืนเขินอายเหงื่อออก ส่วนร่างสูงก็มัดเสื้อตัวเองแต่เหลือบตามองไปทางอื่นเพราะความอายด้วย
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวอยู่นานๆไปพวกฉันก็ชินเองนี่แหละฮิๆ เนอะๆ"เท็นๆพูดพร้อมใช้ศอกสะกิดอิโนะ
"ว่างั้นอ่ะนะ 555 เฮ่อใช่มั้ยเทมาริ?"อิโนะใช้ศอกสะกิดเทามาริต่อ
"เฮ่อ....คงมีอีกหลายฉากฉันว่าเนอะฮินาตะ?"แล้วเทมาริใช้ศอกสะกิดฮินาตะต่อ
"เอิ่ม....มั้งคะ? ขอให้อยู่จนงานแต่งงานเริ่มเลยนะคะ..."คำพูดที่พวกอิโนะต้องการคือสิ่งที่ฮินาตะพูดไปเมื่อครู่
"ฮินาตะ!!!! เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติม!!"เท็นๆรีบพูด
"เดี๋ยวซื้อกระเป๋าให้เลย!!!"ก่อนจะตามด้วยอิโนะ
"พวกเราไปก่อนนะคะอาจารย์~ ไปก่อนนะซากุระ~"แล้วลงท้ายด้วยเทมาริที่ผลักให้ทั้ง3คนเดินออกจากห้องไปพร้อมบอกลาร่างบางและร่างสูง
หลังจากที่เพื่อนทั้ง4กลับไป ร่างบางได้แต่เขินอายก่อนจะเดินวนไปวนมาที่เตียงของร่างสูง
"ฉันเวียนหัวแล้วนะซากุระ เลิกเดินสักทีเถอะ"
"ก็ฉันเขินอ่ะ(>////<)"
"พูดอย่างกับฉันไม่เขินอย่างนั้นแหละ(-////-)"
"....ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกว่าพวกอิโนะมา!"
"ฉันก็เพิ่งรู้ตอนที่มีเสียงประตูเปิดเอง"
"....คือ...แบบว่า...จูบเมื่อกี้คือสัญญานะคะ.."
"ใครว่าสัญญา?"ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วมองร่างบาง
"เอ๋? หมายความว่าไง?!!"
"สัญญาของจริงคือ....อย่างนี้ต่างหาก!"คาคาชิดึงซากุระเข้าหาตัวเอง หน้าของซากุระกับคาคาชิห่างกันไม่กี่คืบก่อนที่เขาจะจับจองปากของเธออีกครั้งแต่จูบครั้งนี้มันหนักกว่าครั้งที่แล้ว
"อึก...อึ้ม!.."ซากุระส่งเสียงออกมาเพื่อแสดงว่าเธอกำลังหมดลมหายใจ
คาคาชิถอนจูบออกมาแล้วพูดว่า
"นี่คือสัญญาของจริง!"
".....เล่นอะไรของพี่เนี่ย!?"
"ของจริง..ไม่ใช่ของเล่นไง"
"ฉันว่าฉันสอบตกแน่ๆเลย เป็นเพราะพี่นี่แหละ!!"
"อย่าเดาอนาคตสิ เธออาจจะสอบผ่านทุกวิชาก็ได้เพราะนี่ก็เป็นของขวัญอวยพรด้วย..."
"งั้นฉันขอให้พี่หายเร็วๆนะ....พักผ่อนนะคะ (-////-)" ซากุระจับคาคาชิให้นอนดีๆแล้วจูบแก้มเบาๆพร้อมบอกให้พักผ่อน
Writer ลาก่อยกับตอนนี้ ตอนหน้าเจอกันนะจ้ะ บาย~
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
