Chum เสี่ยวดีนักมารักกันมั๊ย

หลังจากที่เดินไปคุยธุระกับเบลล์เสร็จกลับมาท่าทีของโทโมะก็เปลี่ยนไปที่เคยนั่งข้างแก้วก็เปลี่ยนมุมไปนั่งข้าง
 
เบลล์แทน  ทำเอาแก้วอึ้งจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว  คนอื่นก็ด้วยไม่มีใครพูดอะไรสักคำจะมีก็แต่โทโมะกับเบลล์
 
เท่านั้นที่พูดกันป้อนข้าวกันหวานหยดย้อย
 
 
 
‘ไหนบอกว่าแค่เพื่อนไง จะกลับไปหาเค้าใช่ไหม’
 
 
 
ถึงแม้จะไม่พูดแต่ท่าทางสีหน้าก็บ่งบอกได้ชัดเจนว่าแก้วไม่พอใจมาก
 
 
ป้อง  :  พอ!!พี่เลิกยุ่งกับเธอก็ได้ว่ะ
 
 
อยู่ๆก็ลุกพรวดพราดแล้วพูดอะไรที่ทุกคนไม่เข้าใจแล้วเดินออกไป เบลล์กับโทโมะรีบปล่อยมือจากกันทันทีที่
 
ป้องเดินออกไป
 
 
เบลล์  :  ขอบคุณนะโมะ ไม่ได้โมะเบลล์คงแย่
 
โทโมะ  :  ไม่เป็นไรต่อจากนี้พี่นั่นคงไม่มากวนใจเบลล์อีกแล้วหล่ะเนอะ
 
 
ทั้งโทโมะพูดอะไรกับทำเอาทุกคนงงไปหมด
 
 
โทโมะ  :  ข้าวติดมุมปากเบลล์
 
เบลล์พยายามเช็ดแต่มันไม่ถูกที่ซะที่โทโมะก็เลยเช็ดให้
 
 
เขื่อน  :  ไอ้โมะ...เปลี่ยนหวานใจเหรอ
 
โทโมะ  :  หวานใจก็ยังคนเดิมจะเปลี่ยนทำไมว่ะ
 
เขื่อน  :  แต่ท่าทางแกมันเปลี่ยนมากเลยว่ะ555
 
โทโมะ  :  ก็แค่ชวยเหลือเพื่อนเท่านั้น
 
เขื่อน  :  แน่นะว่าไม่มีรีเทิร์น
 
เฟย์  :  สงสัยถ่านไฟเก่ามันจะปะทุอีกครั้ง โทโมะแกทำเพื่อนฉันเสียใจเหรอ
 
โทโมะ  :  เพื่อนคนไหนหล่ะคนนี้หรือคนโน่น
 
 
ชี้ไปที่เบลล์แล้วชี้ไปที่แก้วที่นั่งอยู่ไกลๆโน้น
 
 
เฟย์  :อ้าววแกเห็นแก้วเป็นแค่เพื่อนเหรอเนี่ยไอ้เราก็นึกว่าเป็นแฟนกันไปแล้วซะอีก
 
เบลล์  :  มาขอเบลล์ซิเบลลล์จะตอบตกลงเดี๋ยวนี้เลย55
 
 
เบลล์ยิ้มหวานให้โทโมะ คราวนี้แก้วถึงกับยิ้มไม่ออกเธอไปไม่ถูกเลยที่เดียวเมื่อเห็นโทโมะไม่มาเล่นหยอกล้อกับ
 
เธอเหมือนเคยแต่นั่งกับเบลล์แทน
 
 
โทโมะ  :  เบลล์นี่ล้อเล่นอีกแล้วนะ55งั้นเรามาเป็นแฟนกันไหม
 
 
ถ้อยคำที่ติดตลกทำเอาคนที่นั่งฟังถึงกับอารมณ์เสียไปเลย เค้าจะพูดจาเล่นๆแบบนี้กับคนอื่นไม่ได้นะ
 
 
แก้ว  :  โมะยังไม่เลิกกับแก้วเลยไปขอคบเบลล์ได้ไงอ่าแก้วไม่ยอมหรอกนะ
 
โทโมะ  :  ก็ตัวเองไม่รับรักเค้าสักทีอ่าเค้าเลยเปลี่ยนใจแล้ว
 
 
ทุกคนก็รู้ดีว่าโทโมะพูดเล่นเพราะเมื่อก่อนก็เล่นกันอย่างนี้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแก้วเข้าใจผิดไปกันใหญ่ลุก
 
เดินออกไปไม่พูดจาใดๆทั้งสิ้น
 
 
เขื่อน  :  เอาแล้วไอ้โมะคราวนี้รู้สึกว่าหวานใจแกจะไม่เล่นด้วยหว่ะ
 
โทโมะ  : แก้วเป็นอะไรว่ะไอเขื่อน ก็แค่เล่นๆ
 
เบลล์  :  เมื่อก่อนเล่นได้เพราะแก้วไม่ได้คิดกับโทโมะเกินเพื่อน แต่ตอนนี้เบลล์ว่าความรู้สึกแก้วคงไม่เหมือนเดิม
 
แล้วหล่ะ
 
โทโมะ  : งง
 
เขื่อน  :  ไอ้โมะโง่รอให้แก้วรักตั้งนาน พอยัยเจ่อนั่นรักเข้าจริงกลับโง่ไม่รู้ตัว
 
โทโมะ  :  ที่แก้วเดินออกไปนั่นคือหึงเหรอ
 
เขื่อน  :  เอ่อไอ้คนความรู้สึกช้า ป่านนี้เดินร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว
 
 
โทโมะที่รู้ความหมายที่หลังต้องรีบลุกเดินตามไป ก็ใครมันจะไปรู้ว่าแก้วหึงก็เคยเล่นกันแบบนี้ นี่ถ้าให้เดาต้องคิด
 
ว่าโทโมะจะขอคบเบลล์จริงๆซินะ
 
+
 
+
 
+
 
 
โทโมะ  :  เป็นอะไรครับที่ร๊ากกกก
 
แก้ว  :  ใครที่รักโมะ
 
โทโมะ  :  ก็คนนี้ไงที่รักโมะ
 
แก้ว  :  เหรอคนนี้จริงๆเหรอ ไม่ใช่คนที่โมะขอคบเมื่อกี้เหรอ
 
 
เอาหล่ะผู้หญิงเหมือนกันหมดร้อยทั้งร้อยน้อยใจเก่งเป็นที่สุด แต่ผู้ชายก็ชอบที่จะง้อไม่ใช่เหรอ
 
โทโมะ  :  เป็นอะไรนะเนี่ย~ถึงได้น้อยใจปกติไม่เคยเห็นน้อยใจเลย
 
แก้ว  :  เปล่าปกติดี ดอล์ล่ากลับบ้านเรากันดีกว่านะ
 
 
เปลี่ยนจากที่พูดกับโทโมะไปอุ้มน้องหมาเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่กระเป๋าเดินทาง
 
โทโมะ  :  กลับพร้อมกันก็ได้
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรแก้วเอารถมา
 
 
 
หมับ~
 
แก้ว  :  ปลอยเลยนะ
 
โทโมะ  :  ไม่~ทำไมหึงไม่บอกโมะบ้าง
 
แก้ว  :  อะไรใครหึงแก้วเปล่านะ ไม่ได้หึงเลยไม่ได้น้อยใจไม่ได้เสียใจไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ
 
 
ไอ้ที่ปฏิเสธมาเมื่อครู่เหมือนว่าจะตรงข้ามกับความจริงไปซะทุกอย่างเลย...
 
 
โทโมะ  :  หึง น้อยใจ เสียใจ คิดอะไรไปไกลเลยนะที่ร๊ากก
 
แก้ว  :  ไม่ได้คิดอะไรแล้วก็ไม่ใช่ที่รักใคร
 
โทโมะ :  อาการอย่างนี้รักโมะขึ้นมาจริงๆแล้วใช่ไหมน้า~
 
แก้ว  :  ไม่รัก!!!
 
โทโมะ  :  งั้นโมะคงต้องไปคบกับเบลล์จริงๆเพราะถ้าจะรอแก้วรักคงไม่มีวันเนอะ
 
 
ปล่อยแก้วออกจากอ้อมแขนแล้วเดินตรงไปที่ประตูจะเปิดออก
 
 
แก้ว  :  ฮึก ฮือออออ~
 
 
แก้วร้องไห้เสียงสะอื้นยั้งเท้าของโทโมะได้เป็นอย่างดี ที่จริงก็กะแค่จะลองใจดูเฉยๆแต่ว่าตอนนี้มันยิ่งกว่านั้นสะ
 
อีก แก้วนั่งกอดดอล์ล่าร้องไห้เหมือนพยายามจะระงับเสียงสะอื้นไว้
 
 
แก้ว  :  แก้วรักป๊าของดอล์ล่า
 
โทโมะ  :  รักแล้วทำไมต้องร้องไห้
 
 
แก้วนึกว่าโทโมะไปแล้วพูดไปซะหมดเปลือกเลย
 
 
แก้ว  :  ทำไมยังอยู่
 
โทโมะ  :  ก็ท่าไม่อยู่จะได้ยินเหรอว่าแก้วรักโมะแล้ว
 
แก้ว  :  โมะกำลังจะคบเบลล์ แก้วจะกลายเป็นคนอื่น
 
โทโมะ  :  โธ่แก้วใจจ๋าโมะรักแก้วจะตาย แค่ลองใจดูอยากรุ้ว่ารักกันบ้างรึยังเองนะ ร้องไห้ทำไมนิ่งซะนะ~ดอล์ล่า
 
โอ๋ม๊าหน่อยเร็ว
 
ดอล์ล่าก็รู้หน้าที่จุ๊บไปที่แก้มโทโมะก่อนจะมาจุ๊บที่แก้มแก้ว
 
 
โทโมะ  :  โมะแค่ช่วยเบลล์จากพี่ป้องเฉยๆ คนที่โมะรักยังไงก็เป็นแก้วนะ  เบลล์บอกว่าพี่ป้องตามจีบอยู่แต่เธอไม่
 
ชอบเลยขอให้โมะช่วย
 
 
แก้ว  :  แก้งยังไม่เห็นทีท่าว่าเค้าจะชอบเบลล์
 
โทโมะ  :  เค้ากะกวาดเรียบทั้งแก้วใจจ๋าทั้งเบลล์ไงหล่ะครับ
 
แก้ว  :  ที่พูดมาให้มันจริง
 
โทโมะ  :  โกหกขอให้ลูกๆไม่รัก
 
 
ลูกก็ช่างรู้เห็นเป็นใจกระโดดขึ้นมาอยู่บนตักโทโมะ3ตัวรวด
 
 
โทโมะ  :  เป็นไงลูกรักโมะจะตายเพราะฉะนั้นโมะรักแก้วจริงๆนะ
 
แก้ว  :  ไปหาเฟย์ดีกว่า
 
 
 
หมับ~
 
โทโมะ  :  ไปไหนอ่ายังไม่ได้กอดกันเลยนะ
 
แก้ว  :  นี่ไม่กอดเหรอ
 
โทโมะ  :  กอดไม่พอ หอมด้วย
 
แก้ว  :  มากไปนะ
 
โทโมะ  :  หอมหน่อยน้า~แก้วใจจ๋าไม่เคยหอมแก้มโมะเลยนะ
 
 
 
 
 
 
......................................................................................
อัพแล้วนะคะฝากด้วยคะ  ไรเตอรืแต่งดราม่าไม่เก่งเลยได้แค่นี้คะ5555
 
กำลัง@___@มากแต่ก้ตามที่สัญยาว่าจะมาอัพก็มาอัพแล้วนะคะ
 
อ่านแล้วเม้นๆโหวดๆนะคะ