เรื่องเล่า ทุกวันที่ 16

          หลังจากที่เพื่อนๆ เรียกชื่อเธอจึงเริ่มเล่าเรื่องของคนอื่นที่เพิ่งไปเจอมาอาจจะเป็นเรื่องที่น่าแปลกสักหน่อยแต่ก็เป็นเรื่องจริงเพราะตอนนี้เธอกำลังประสบปัญหาแบบนั้นอยู่ในตอนนี้ เอ....เรื่องที่เล่าคงเป็นเรื่องหักมุมที่เพื่อนๆ คิดไม่ถึงเป็นแน่
 
          เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบวันก่อนหน้านี้....
 
          หลังจากหยุดงานหลายวันเพราะโดนรถชน ตอนแรกๆ เพื่อนร่วมงานก็มาเยี่ยมทุกวันแต่ช่วงหลังไม่ค่อยมาสักเท่าไหร่คงเป็นเพราะงานยุ่ง 
 
          ที่บริษัท.....
 
"ไฮ้..." เธอทักทายทุกคนตามปกติแต่ทุกคนทำแต่งานไม่มีใครสนใจสักคน "หรือว่าโกรธอะไรฉันหรือเปล่า"
 
"อ้าวเธอยืนนิ่งอยู่ได้มาทำงานได้แล้ว"
 
          เอ๊ะ...มาถึงก็ให้ทำงานเลยแย่จริงๆ...
 
          ที่โต๊ะทำงาน...
 
"ไหนบอกว่าให้ทำงานไง ทำไมมันว่างแบบนี้ล่ะ" บ่นอย่างหัวเสีย "นี่พี่ พี่....สนใจหน่อยงานไม่มีให้ทำหรือไง ไม่ตอบอีกหรือว่าฉันว่างยะ"
 
          เพราะไม่รู้จะทำอะไรเธอจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ เล่นคอมไปวันๆ เหมือนทุกครั้งเพราะขวนใครพูดก็ไม่มีใครพูดด้วยสักคน
 
"นี่ เดี๋ยวนะ มันน่ากลัวตรงไหนยะ" ชนมี่บ่น
 
"ใกล้จะถึงแล้วไง อดทนหน่อย"
 
          ว่าแล้วเธอก็เล่าต่อไป....
 
          ผ่านไปครึ่งวันจึงเริมเบื่อและชวนเพื่อนใกล้ๆ คุยแต่พวกเธอก็ทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ จะว่าโกรธก็คงไม่ใช่เพราะเธอง้อมานานแล้วแต่พวกนี้ก็ไม่สนใจสักที
 
"นี่พวกเธอเป็นอะไรยะ"
 
"ฉันว่าจะไปงานศพวันนี้สักหน่อย"
 
"ฉันก็ไปเหมือนกัน"
 
"ยัยพวกนี้เล่าเรื่องอะไรกันยะ หายงอนสักทีสิ" หนูแดงพยายามง้ออย่างไม่ยอมแพ้
 
"แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าตายแล้ว"
 
"ไม่รู้สิถ้าตายไม่รู้ตัวอาจจะมาหาเราที่นี่"
 
          เพล้ง!!!!
 
          หนูแดงทำแก้วแตกและกำลังจะหยิบแก้วขึ้นแต่ว่า....
 
"กรี๊ดดดดด" เพื่อนของเธอกรี๊ดพร้อมกัน
 
"นี่พวกหล่อนเป็นอะไรกันยะ"
 
"ผีหลอก"
 
"กรี๊ดดดดดดด ผีหลอก" หนูแดงกรี๊ดสติแตก
 
"นั่นไง มาจริงๆ ด้วย หนูแดงฉันขอโทษที่เคยทำไม่ดีไว้ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ" เพื่อนตัวผอมผิวขาวพูด
 
"พวกบ้าเลิกอำฉันได้แล้วนะ"
 
"หนูแดงไปที่ชอบที่ชอบเถอะแกตายแล้วนะไปเกิดได้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำบุญไปให้"
 
"อีบ้า" หนูแดงด่าเสียงดังแต่ก็ฉุดคิดขึ้นได้ตั้งแต่เมือเช้า
 
          เมื่อเช้าไม่มีใครพูดกับเธอ ก่อนออกจากโรงพยาบาลรู้สึกเหมือนกันว่าไม่มีใครสนใจหรือว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ แต่แล้วทุกอย่างก็เริ่มกระจ่างเมื่อขาของเธอเริ่มจางหายไป ร่างของเธอก็เลือนลาง จนมาถึงวันนี้....
 
"หนูแดงอย่าบอกนะว่า" สารินถามอย่างแคลงใจ
 
"อย่ามาอำนะยะ" ทิสาพูด
 
"ใช่...เรื่องจริงฉันไม่ได้อำ ขอบใจนะที่ยอมฟัง อย่าลืมทำบุญให้ฉันนะ"
 
"กรี๊ดดดด" เพื่อนๆ ทุกหมดร้องสติแตกและวิ่งหนีไปทางเดียวกัน 
 
"ยัยวิสา" พูดพร้อมกัน
 
 
 
 
เรื่องสั้นนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเรื่องเล่าและสถานที่ที่กล่าวมาไม่อยู่จริง